Verwarrend.

Onlangs met 8 echtparen 2 dagen naar Kanchanaburi geweest. Daar ligt de brug over de "river Kwai", een onderdeel van de Birma spoorlijn.
Mar en ik zijn er al diverse keren geweest, en iedere keer ben ik er weer stil van. Stil om in gedachten de zovelen eer te bewijzen, en stil daar ik geen woorden heb, hoe het mogelijk was en eigenlijk nog zo is, dat mensen elkaar zoveel pijn en verdriet aandoen.
Het is een toeristisch gebeuren geworden.Maar als je daar doorheen kan en wil prikken,blijft het een bijzondere plek om even over alles na te denken.

Enfin 8 echtparen verdeeld over 2 busjes opstap.De reis duurt normaliter zo'n 3 uur,vanuit HuaHin, maar wij zijn via de toeristische route gegaan en hebben de nodige stops onderweg gemaakt.
Om de mannen een idee van een mannendag te geven, hebben wij als vrouwen ons 1 busje toegeeigend.
Onderweg de "oh's en ah's " over de natuur, en verder gezellig babbelend over ik weet niet wat. Pepermuntjes,snoepjes en koekjes genoeg.

1 van de dames had heerlijke koeken bij zich, twee in een pakje en keurig uitgerekend, dus niemand kwam te kort.
Alleen 'tja de bus vol met mannen! Die hadden slechts een rol mentos bij zich en iemand een half pakje fischermans.Normaal mag je je als vrouw nergens mee bemoeien, wat we dus nu niet hadden gedaan, maar ze werden er wel wat stilletjes van toen ze hoorden van al die tractaties die wij bij ons hadden.

Wat doe je dan als vrouw ??????
Het " zorgen" neemt de bovenhand !

Halverwege, was  de pitstop, en doken we de 7-11 [kruidenier] binnen.
Ja hoor daar lagen ze...de pakjes met koeken !
Ik dacht ze extra te verwennen en stond in de rij bij de kassa met 16 pakjes.

" Nicolette, wat ga jij afrekenen? "
" Die koeken en dan hebben we ook eventueel voor de terugweg als er over is."
" Oh joh, kan je ze hier in Thailand ook kopen? Want ik heb ze gekocht bij de Liddl in Nederland! Zijn ze dan ook met chocolade brokjes en rozijnen? "

Nee dus...................................

Ik had alleen de lila verpakking bekeken en niet naar de inhoud gekeken.
Ik stond in de rij met 16 in lila verpakte zakjes...................................................
condooms.

Met schaamrood op de kaken weer terug gelegd.Me zelfs niet eens afgevraagd of ze een smaakje hadden! De thaien om me heen zullen zich wel afgevraagd hebben.
Ook al zeggen ze niets en blijven ze glimlachen, ze zien alles !!!
Oh wat was dat genant !

VIS -sen

Red Snapper en Kabeljauw. Heerlijk om te eten.
Beiden een neutrale vis waar je alle kanten mee uit kan gaan, moet je weten.
Wat ook zo fijn is, is ze vast te houden...in ieder hand eentje. Ze plooien dan helemaal naar je hand,
soepel gewikkeld om mijn vingers, als een warme want.
Niet te groot,  niet stug, niet dik, niet te dun. Precies wat ik wil. Vooral de  goede maat !
Een zucht van genot, slaak ik, ze werken helemaal mee. Met deze 2 soorten  vissen weet ik raad.

Ja na het gebrei van mij in mijn vorige blog, wilde ik jullie dit niet onthouden. De kabeljauwtjes zien er nietmeer  als punkers uit. Hun rafels zijn bij geknipt en keurig weer afgewerkt.
De redsnappers een meesterstuk vind ik zelf. Achteraf zijn deze gehaakt.

Maar in alle eerlijkheid moet ik zeggen...de Sint had het karwei op zich genomen.
Na mijn gepiep en gezucht , heeft hij blijkbaar gedacht, " dit wordt niks ! "
 Het werd ook niks, want ik had het al in de hoek gegooid.
Ik mocht het afgeven 2 weken geleden en gisteren mocht ik ze weer in ontvangst nemen, met een zakje pepernoten erbij !
Wat een feest.
Dank U wel, Sinterklaas en Zwarte Piet.

Steekje Los.

Laat ik eerst vertellen dat ik altijd problemen heb met de dood gewone pannenlap !
Onlangs mooie pannenlappen met handschoen van 1 van de schoondochters gekregen.Ze hangen voor de sier, maar ik...kan....er...NIET...mee...overweg !  2 varkentjes die gelijk als magneet fungeren en de 2 chinezen..leuk, maar werkt niet! Tenminste niet bij mij !
Geef mij maar de [ ooit gehaakt en gebruikt door schoonmoeders] pannenlappen. Ik doe daar al 18 jaar mee, en ze bevallen mij goed.
Niet meer om aan te zien of te repareren. De steken vallen van de graat.
Dus wat doe ik dan op een warme, maar herfstachtige dag hier in HuaHin?
Ik ga aan " de brei."
2 bollen katoen gekocht en nieuwe breinaalden. De ene die ik nog kon vinden,  is krom en gebruik ik als prikker, om te kijken of iets gaar is.

Vlijtig gooi ik 30 steken op de pen. 2 draden tegelijkertijd. De pannenlap moet soepel en ietwat dik zijn, maar vooral heel gauw af zijn!

Een uur ben ik bezig geweest , om de eerste rij te breien. Inmiddels met een blaar op mijn wijsvinger en 3 keer uitgehaald, merk ik dat ik in plaats van 30 steken, er nu 36 heb ! Ik vond al dat ik vrij lang over 1 pen ging doen !
Het ziet er nogal schots en scheef uit, maar dat komt omdat ik er net zolang aan trek totdat ik vind dat het op een pannenlap gaat lijken.
Zo aan de foto te zien heb ik nog wel een tijdje te gaan. .....en dit is nog maar de eerste !
Ik heb van rechts en averechts gehoord, dus mijn fantasie kent geen grenzen.Hopelijk weet ik het ook allemaal nog bij de tweede, als ik doorzet.
Mar vroeg al, of er bij mij niet gewoon een steekje los zat!
Dus misschien moet ik gewoon blijven oefenen met de pannenlappen/attributen die ik heb.

We komen dichterbij !

Ondanks mijn gezeur zo af en toe komen we steeds dichter bij de dag dat alles af is !
Wat een optimisme houd ik toch !
Het is wel zo dat het nodige wat af was , weer een lik verf moet hebben, maar dat doet de pret niet drukken.
De tuin is op een derde na af. Het laatste deel kan gedaan worden wanneer het terras er ligt waar ik al maanden op wacht. Augustus,,,September....Oktober....ik wacht...Het verlossende woord is eruit !
Januari legt men het terras. Jippie...alleen men heeft niet gezegd, in welk jaar !

Ik had een vriendin te logeren.Ze heeft niets gezegd, maar laat mij door haar foto's weten [denk ik], dat ik niet teveel moet zeuren. Zij geniet volop van het uitzicht die zij heeft vanuit haar kamer.
Ze heeft gelijk.
Ik wil alleen dat die dag komt dat het echt af is !

Dat ik me dan slechts hoef te storten op het regelen van weer een schilder voor het houtwerk. Dat het tegelpad naar de voordeur weer opnieuw gelegd kan worden..Dat is namelijk net een loop band geworden met een helling. [ Ze zijn verkeerd gelegd en komen omhoog!] Maar voordat dit opnieuw gelegd kan worden, moet eerst de electricieen weer komen. Hij wil wel, maar wacht op de nieuwe lampen. Deze zijn nog in de maak.want wat we willen is niet kant en klaar te koop !

Maar...we komen steeds een stapje dichter bij de dag dat alles af is. Ik blijf optimistisch !

De kleine dingen.

Wat kan een mens genieten als hij de kleine dingen wil en kan zien.
Het ene moment loop ik in Artis met Haiko,Bianca en de kleine dames.Het volgende moment zit ik in de barrenbuurt van soi 22 in Bangkok een heerlijke masaman curry te verorberen.

Een uurtje Artis, is een kwartier voor de apen staan, met Lisa. Bij de zebra aan gekomen ..."Omaaaaaa.....aaaaap!"
Naar de schildpadden..."OMaaaaaaaaaaaaaaaaaa....Aaaaaaap," en bij de gorilla iz ze helemaal stil en onder de indruk. Ieder dier die wij verlaten krijgt een kus toe geblazen van Lisa, en kijkt ze mij aan met een blik van " da's genieten he oma "?
Evi laat al slapend alles rustig over haar heen komen.
Wat is het toch genieten om via skype een uurtje mee te lopen, in Artis.

Het volgende moment loop ik naar mijn restaurantje in Soi 22-Sukhumvit in Bangkok. Ik heb trek in een curry.
De soi heeft een face lift gekregen.Een brede stoep, waarvan zelfs de tegels nog allemaal recht liggen.
Maar wanneer ik er loop in de avond is diezelfde stoep ingenomen door de dames van plezier, de massage dames [daar heb ik meer aan] en niet te vergeten de keukentjes op wielen.Gefrituurde kakkerlakken,maden en gedroogde visjes worden verkocht, op een manier zoals je een half pond gemengde koekjes koopt op de markt in Nederland, die in de uitverkoop zijn.
Iedere kakkerlak wordt zo'n beetje op gepakt en omgedraaid, tegen het peertje gehouden, om te zien of deze wel goed doorbakken zijn.De maden gaan per ons, ga ik van uit. Sate stokje erbij en genieten, neem ik aan. Met zakjes in de hand op meters hoge plateauzolen, en naaldhakken, lange nep wimpers die hun voorhoofd aanraken lopen de dames uitermate charmant, terug naar hun plastic krukjes en knabbelen in alle tevredenheid aan een kakkerlak, of made.
Geen haar op mijn hoofd, om dit ooit eens te proberen.
Ik schuifel tussen de plastic tafeltjes door naar mijn restaurant en bestel daar een heerlijke  kip curry.
 Ik aanschouw dit alles om mij heen, met veel plezier, terwijl ik geniet van een biertje met ijs, maar vooral geniet van al die kleine dingen.
Het ene moment in Artis, en het volgende moment op soi 22 in Bangkok.

Zee benen !

Zoals bij velen bekend, geeft de Nederlandse vereniging hier in HuaHin een " Haring en Bierfeest" volgende week.
Daar een haring tot het bittere eind moet zwemmen, gaat dat blijkbaar in combinatie met bier, zegt men, en dat wil ik zonder meer aannemen.
Het feest wordt nog extra gecomplimenteerd door een deel van een waar Shanty koor met hun accordionist.
Er wordt stevig geoefend, om alles tot in de puntjes goed te krijgen.
Het publiek  bestaat momenteel uit golfers die langs lopen en onze buren, die verplicht moeten mee luisteren.

Voor mij geen probleem, om de mensen hier te logeren te hebben, daar ik prima zee benen heb.Nog even en ik kan zelfs zonder probleem in de achtergrond meezingen, zonder zeeziek te worden of mij te moeten vasthouden aan een railing.
Uiteraard wordt er volop naast het oefenen genoten .Ik niet minder.[Wat wil je met 7 mannen om je heen?] Mits er maar genoeg "natjes en droogjes" aanwezig is, hoor je niemand klagen.

Natuurlijk moet er ook iets van de omgeving gezien worden.Daar is tijd voor vrij gemaakt. Maar die vrije tijd begint wel heel vroeg in de ochtend voor sommigen.Keurig worden de wekkers gezet! Een aantal hebben deze niet nodig omdat ze nog wat last hebben van jetleg en al vroeg uit de veren zijn.De anderen nog in diepe slaap, daar ze vergaten de klok aan te passen op hun wekkers.
Koffie, yoghurt, met vers fruit gaat er in als zoete koek, voor ontbijt. Uitbuiken en bijkomen wordt in het busje gedaan, op weg van of naar de volgende toeristische trekpleister.
Een moment dat ik ook "aan wal" ga. Ik blijf heerlijk thuis om mijn eigen ding te doen.

Cultuur verschillen.

We hebben er de mond vol van . Woon je als "gast" in een vreemd land, zal je je toch enigzins moeten aanpassen.
We kunnen er heftige discussies over hebben. Doch ,zeer zeker in Thailand, kunnen wij  proberen de gewoonte aan te nemen alles met een glimlach te benaderen.
Het heet hier niet voor niets "Het Land van de Glimlach."

Je geeft elkaar geen hand. Je doet een  "wai." In onze ogen lijkt het op een schietgebed, waarbij je een lichte buiging maakt.Nu zie je wel meer en meer Thaien,die veel in het Westen zijn geweest, een hand geven,maar het is niet gewoon.Vooral  in gebieden waar weinig westerlingen komen, raak je elkaar helemaal niet aan.
Je kleedt je fatsoenlijk. Dat is wel iets wat vele westerlingen heel moeilijk schijnen te vinden. Dus ook al ben je in een toeristische badplaats als HuaHin, loop je niet met blote borst rond, [zoals vele mannen doen] of met rok en bikini topje, want het staat zo luchtig. [Wat je vele vrouwens ziet doen.]De Thai gruwt hiervan, maar zal er helaas niets van zeggen en blijft glimlachen.

Nu heb ik een zeer dierbare Thaise vriendin.Ik heb haar leren kennen op Sakhalin. Joy woont nu in Maleisie, maar heeft haar jeugd doorgebracht  in HuaHin, en het ouderlijk huis is nog in bezit, ook al wonen haar moeder, broer, familie nu in Bangkok.
Zij  vroeg  mij wat weken geleden, of ze hier een aantal dagen mocht logeren, want ze wilde een plan gaan maken om het huis op te ruimen en t.z.t. te gaan laten opknappen.Zelf is zij ook zo bijzonder gastvrij en het is gewoon heerlijk om elkaar weer te zien. Haar man was voor zaken in Engeland dus, alle tijd om dit te ondernemen.
 Ik zeg geen "nee."
Logeerkamer aan kant, bed opgemaakt, extra toiletrol opgehangen. Je kent het wel. Leuk!
Maar wat ik me niet realiseerde, is dat het zo kan zijn dat de hele familie meekomt.
Moeders, broer met vrouw, en dochter.
...Dat is normaal in deze cultuur. Men vraagt het meestal wel, [de dag voor aankomst], maar verwacht een "uiteraard, natuurlijk... leuk," antwoord.
Dus nog een slaapkamer aan kant etc...etc....moet geen moeite zijn. Iets wat men niet van mij verwacht. Iets wat ik zelf doe. Want in feite helpt een ieder mee. Een Thai verwacht geen hotel behandeling.Het heeft meer te maken met het feit dat wij westerlingen het allemaal graag [over] georganiseerd hebben.
Enfin, is alles aan kant,ben ik hijgend terug met nog wat extra noodles en fruit van de Macro.Komt achteraf de helft toch maar niet!
Wat doe je dan? Glimlachen.

Een nieuwe hulp sinds vandaag! Je kunt hier niet zonder! Het heeft niets te maken, met een coloniaal, decadent leven.Het heeft te maken met overleven ! Want als je niet oppast, nemen de gecco's, motten, hagedissen het huis over.
Ik ben gevloerd! Met een brede glimlach en woordenboek uitgelegd dat toiletten niet met de afwasborstel worden schoongemaakt,de muffe vaatdoek geen theedoek is, en de natte dweil de ramen echt niet schoon krijgt.
Is het een smerig volk? Ja/Nee ! De meeste [laag geschoolden]hebben geen glazen ruiten.Douchen doe je in de sloot, een put gegraven, het toilet,en wat je niet meer wilt gewoon achter je neer gooien. Maakt niet uit waar het landt.

In feite waren wij niet veel anders 100 jaar geleden.Maar nu noemen wij dat een cultuur verschil, en vooral hier met een glimlach.

Eindelijk!

Ik ga jullie vervelen met de nodige foto's van de achtertuin.
Eindelijk is het zover!
Eindelijk zijn we af van het onkruid wat om de week gemaaid werd.
Vier dagen geleden zijn ze begonnen, nadat wij groen licht hadden gegeven.Er moest eerst zoveel wild groen eruit gegraven worden.Alles verder geegaliseerd worden,want de aarde lag nog van de bouw zelfs tegen de muur van de buren op.
Toen met krijt poeder werd een parcours uitgelegd voor het irrigatie systeem.Dat zit er inmiddels in, en als cobra's steken ze overal uit de grond.Daar aan wordt het systeem  gekoppeld.
Ter herinnering laat ik een foto zien van een toen vreemde grote put aan het einde van het zwembad.
[Cijfer wel even al het oranje weg...ja het is nog uit de voetbal tijd,een paar maanden geleden, maar ik heb het dus over die bak links achterin.]
Eindelijk staat er nu wat in ! Vanmorgen kwamen de gele palmen.6 stuks in totaal.
1 in de bak bestaande uit 3 uitlopers en 5 aan de zijkant bij het terras.
Nee de tuin werklui hebben het niet koud bij 27 graden, maar willen niet nog bruiner worden dan ze al zijn.
[Ze weten wel dat wanneer ze mij moeten aanspreken, ze die sluiers voor hun gezicht weg moeten halen.Dat is een compromis, wanneer ze bij mij werken.Ik spreek niet tegen een doek met spleetjes.Ik zie nu eenmaal graag een gezicht ].
Uiteraard wordt het vervolgd met nog meer foto's wanneer het eindelijk helemaal af is.
Er komt namelijk nog een zonne terras links in de tuin en het plan was daar eerst op te wachten.
Nu zeg ik "nee."
"Morgen en ja", kan hier ook betekenen.."over een paar maanden en nee." namelijk.
[Nee zeggen is nu eenmaal redelijk onbeleefd in de aziatische cultuur..dus er wordt altijd ja gezegd, en nee [meestal gedaan.]
Dus wat mij betreft...niks wachten !  Men weet waar het terras gaat komen. Ook dat is met krijt poeder aan gegeven.
Bij onze sala [ terras ] waar de eettafel staat, hebben we, wat ik 2 jungletjes noem. In 1 van die perken stond een zilveren palm. Maar die was uit de kluiten gewassen nu. Ik realiseerde mij 2 jaar geleden niet dat die palmen zo snel groeiden.Ik wilde hem persee hebben. Heel breed worden ze en moeten eigenlijk alleen staan om tot hun recht te komen.
Dat moest al een poos gebeuren en je raadt het al !
Eindelijk is dat er ook uitgehaald. Nu heb ik een luchtig struikje vanuit het andere perk daar neergezet. Deze had ik als stek gekregen.Er zelf ingezet en nooit geweten dat dat ook al zo snel de lucht in groeide.Met het gevolg dat het een kromme palm die over de vijver hing compleet blokkeerde. Deze kromme palmen groeien trouwens in de natuur in het hoge noorden. Eindelijk komt deze weer helemaal tot zijn recht.[Hij wordt nog wel gestut.Dat houden we nog even zo.]
Mar zei mij dat de achter tuin dan in fases gedaan zou worden in verband met dat terras.
"Nee" zei ik. "Dat terras komt er wel, maar ik wil nu na zo'n lange tijd eindelijk eens een behoorlijke achter tuin.Dit moet je toelaten,wanneer je van mijn gezeur afwilt zijn."

Over de verlichting in de tuin zal ik het  maar niet hebben, dat is nu eenmaal een verhaal apart.Dat leidt nog steeds een eigen leven met oprispingen.Dus zelfs ik beheers me totdat wij een echte  electricien kunnen vinden, en niet 1 die zijn diploma heeft gekocht .

Kruinen

Communicatie!
Wij hebben er de mond van vol .De wereld is klein geworden met al de middelen tot communiceren.
Emailen is "UIT".Facebook is "IN". Tenminste dat zegt een generatie.
Gooi gewoon alles op facebook en je hebt iedereen gehad.Ook diegenen die je het eigenlijk niet wilt laten lezen.
Blogs [inclusief deze] , Waar ben ik.nl, men kan je helemaal volgen.
Voor eeuwig vastgelegd.Wissen of deleten kan niet meer.
Waar ik ben, terras of trein, ik zie mensen samen of als groep communiceren.

Alleen niet met elkaar !

Iedereen heeft z'n i-pad of  smart phone voor zich op schoot, en zit als een gek te typen op dat ding.
Allemaal met het hoofd omlaag.
Stil dat het is ! Niemand zegt een woord, ook niet tegen elkaar.Niemand kijkt om zich heen.Allemaal hartstikke druk met communiceren.Men is bereikbaar. Diegene die hem even weglegt, zit ook niet lekker, want er is blijkbaar nog niet gereageerd.Dus iedere keer wordt het apparaat maar weer naar voren gehaald.

Ik heb, verplicht zo'n beetje, een nieuwe hobby gekregen.
Ja in kruinen.
Dat is echt bij niemand hetzelfde. De 1 wat kaal, de ander er tegen aan.Sommigen hebben er zelfs 2.
Een ander heeft geprobeerd zijn/haar haar van achteren te kammen, maar heeft duidelijk niet meer in de spiegel gekeken. Dan bij 1 waarvan ik denk waar zit het nu? Blijkt het een soort knoop te zijn waar alles vanuit geweven is en glimmen bij het leven....een goedkope pruik dus!

Men schrikt  gewoon op, wanneer iemand ineens begint te lachen. Deze vorm van communicatie wordt blijkbaar als storend bevonden, daar men de draad kwijt is bij zijn eigen gesprek. De duimen hangen boven het scherm om verder te willen gaan.
Verstoord is men ook wanneer ze uit moeten stappen of mee moeten lopen met iemand. Ineens moet men kijken waar hij loopt en die 2 zaken gaan zo moeilijk samen.
Dan wordt er met een zucht nog een paar maal met de duimen iets ingetoetst en gaat de boel weer in zijn/haar broekzak.
Wat een genot spreken de ogen uit, te weten dat ik zoveel friends heb om mee te communiceren.Ook wat een geluk dat diegene naast je waarmee je reist ook zoveel friends heeft.
Want verbeeld je toch als je iets tegen elkaar zou moeten zeggen!

Het vervelende is, is dat ik me zo'n oud besje ga voelen dat ik hier niet aan mee doe.Tasje op schoot.Zo zie ik me dan. Heel soms haal ik m'n mobiel ook maar even naar voren, om een soort mee te doen. Maar ik ben gauw klaar want mijn mobiel dateert uit het jaar nul. Het enige wat ik ermee kan is bellen. Geen internet, dus geen friends online. Wat moet ik toch eenzaam zijn zullen velen denken.
Zo'n vrouwtje die alleen maar naar buiten kan kijken en om haar heen.Zo'n vrouwtje die kriegel wordt wanneer in gezelschap ineens de smart phone weer gepakt moet worden.
Sneu hoor.

Het Knipperlicht.

De Thai glimlacht en maakt zich niet druk.De meesten sloffen op een slakkegangetje door de straatjes of hangen in de supermarkt met z'n vijven, midden in het loop pad, over hun boodschappen kar.
Nee de Thai maakt zich beslist niet druk en windt zich bijna niet op.Niet vooruit te branden zou je zeggen .
Tenminste, zo lijkt het wel totdat...........ja....

...Totdat je hen een gas pendaal geeft ! Dan vallen alle grenzen van kalmte en rust weg.
Dan zijn ze allen analfabeten tot in de puntjes. Alles is zoek, op die gaspendaal na!
Met 180 razen ze langs in de bebouwde kom, de gemiddelde misschien met 120 terwijl slechts 50 km./uur is aangegeven.
Met 15 half liggende personen in de open achterbak, verbaast het mij beslist niet dat zij er niet uit vliegen, want als sardienen zitten ze tegen elkaar aan.
In de bochten inhalen, tegenliggers wijken hopelijk wel uit.De rem is een noodzakelijk kwaad,en in hun beleving slechts te gebruiken wanneer je toch direkt na het inhalen 5 meter verder die zijstraat inmoet.
Maar ook ik blijf glimlachen...want zoiets moet ik toch weten? Het knipperlicht stond toch aan ?
Het knipperlicht is een heilig goed.Zolang je dit gebruikt is het een ieder bekend,wat je wilt.
Dubbel parkeren in een smal steegje is geen probleem, mits de [alarm]knipperlichten aanstaan.De file erachter wacht rustig totdat mevrouw haar mango's gekocht heeft, en weer instapt.
Want geef een Thai een auto dan verleren ze zelfs het," een stukje lopen."
Maar goed, dat/die knipperlicht/alarmlichten. Daar gaat het allemaal om.
Je kan zonder lichten rijden, geen probleem als ze het niet doen, maar de [alarm]knipperlichten zijn belangrijk.Die doen het altijd.
Rijden op de scooter tegen het verkeer in,met 2 mensen achterop en 1 hangend over het stuur,mag geen probleem zijn mits het knipperlicht aanstaat.
Een afslag missen in de auto en dan zachtjes tegen het verkeer in, achteruit rijden, geen probleem, mits de alarmlichten branden.
Het slechts goed hanteren van de knipperlichten geeft aan dat je een goede rijder bent, in dit land, is in mijn beleving.
Op zich wel te begrijpen, want op wat theorie lessen na,leert men niet in de praktijk te rijden.Er wordt een parcours afgelegd op een parkeerplaats en dat is het!
En heeft men hier ook geen zin in, kan je je rijbewijs altijd nog kopen bij een marktstalletje.
Overweeg je zoiets,vergeet dan niet je alarmlichten even aan te zetten!

Gezucht en Charmes in de strijd.

Het is stil in " huize Marel".
Sinds gisteren zijn Mar en ik weer alleen in ons huis.
Gertjan,Ineke en kleinkinderen zijn nu echt definitief vertrokken.Zij hebben sinds eind Maart bij ons ingewoond daar zij hun huis al konden verhuren.
Ineke met de kleintjes, was al enkele weken geleden vertrokken om ook haar ouders in Nederland te zien.Gertjan eergisteren naar zijn nieuwe baan in Egypte.Uiteraard komt het gezin weer bij elkaar in Cairo.
[ Even een korte samenvatting was dit.]
3 dagen met Gertjan in Bangkok geweest achter een "tig" aantal stempels aan. Documenten die al veel eerder waren voorzien van stempels maar helaas in Nederland bij het gemeentehuis werden doorgeknipt.Je snapt het al. Alles ongeldig ! Dus dit moest hier in Thailand, weer opnieuw, binnen 5 dagen, daar Gertjan dan wegging.
Met veel gezucht en de charmes in de strijd , is het gelukt. 
Blindelings kunnen wij nu het Ministerie van Buitenlandse zaken vinden in Bangkok, mocht iemand daar naar toe willen.Want al woont de Thai daar om de hoek,en werken er wel 3000 man,... ze weten het zelf niet te vinden.
5 voor 12 aankomen met officiele documenten,copieen en foto's, lukt het alsnog 6 stempels te krijgen.
15.30 uur stond Gertjan weer buiten.
De eerste stap was gezet.
De volgende dag richting ambassade om weer stempels te halen.Deze stempels verifieren dan de eerste stempels.Volgende week zou het gereed zijn, zeiden zij.Maar met zijn charmes in de strijd, wist Gertjan het klaar te spelen, dat hij de documenten de volgende dag kon ophalen.Dat ging uiteraard wel gepaard met een hoop gezucht van de des betreffende ambtenaar.
Je snapt natuurlijk dat wij dit s'avonds gevierd hebben.
....maar we zijn er nog niet....
Gertjan heeft de "angst voor vliegen" van mij geerfd. Dus ook alles wat ermee te maken heeft.
Het enige verschil is dat ik iedere documentaire wil zien van "60 minutes to disaster", hij beslist niet.
Koffers die slechts 6 kilo overgewicht hebben,en de handbaggage, 14 kilo teveel, is ook een hoop gezucht waard bij ons.
Dan maar beslissen om eventueel 2 pakken over je spijkerbroek en trui aan te trekken en of dat wel staat bij de legerlaarzen...gaat dus gepaard met veel gezucht...en daar doe ik graag aan mee!
Wij zijn ook van die types die graag met een lunchpakket in de hand al op het vliegveld staan voor een nachtvlucht. Je weet maar nooit ! Je zou voor een rit van een half uur naar het vliegveld een lekke band kunnen krijgen.
Het stort, echt een knallende tropische regenbui....en wij maken ons alweer druk over het feit of de piloot zoiets wel aan kan. Met klamme handen en soppende voeten komen wij aan op het vliegveld.[Ik wegens de teenslippertjes en hij wegens zijn zware legerlaarzen.]
Gertjan kan inchecken.Met zijn charmes in de strijd, lukt het hem waarachtig om geen baht te hoeven betalen voor overwicht van de bagage. Ik kan later met een redelijk leeg koffertje weer naar huis.
Met een nonchelance alsof het niets weegt gaat hij met rechte rug door de douane heen met zijn hand baggage.
De volgende dag een bericht.De vlucht was heel goed gegaan.Hij had zelfs 1 oog dicht kunnen doen. De Egyptenaren vriendelijk en voorkomend begreep ik.
Zijn uitzicht vanuit zijn hotelraam was een levens grote moskee aan de overkant van de straat.
"Egypte, here we come!" zal hij met een zucht van verlichting hebben gezegd, neem ik aan. 

Hier of daar.Het is anders.

Ik ben weer thuis.Thuis is HuaHin.Genoten heb ik in Nederland.van mijn nieuwe kleindochter..kinderen...kleinkinderen...familie en vrienden...
Genoten van de winkels,casino,boekenclub en het inslaan van boodschapjes om weer mee te nemen naar Thailand.
Heerlijke kazen hier, alleen geen belegen boeren kaas, waar ik dan ineens zo'n trek in kan hebben.Shoarma,gehakt en hachee kruiden.Echt nodig? Nee! .Alleen is soms zo'n zakje heerlijk en makkelijk.
In bochten liggen om groene haringen nog eetbaar hiernaar toe te nemen...daar heb je een hoop voor over.
Mis ik dan zoveel? Nee hoor...het is gewoon anders.

Wat mij deze keer zo opviel, was de "vriendelijkheid" en "behulpzaamheid" in Nederland.Mensen jong en oud die mij vriendelijk te woord stonden, en ook geen moeite hadden om mij te helpen. [Blijkbaar hebben de nodige cursussen qua klant vriendelijkheid nu eindelijk hun vruchten afgeworpen.:)) ]
Oke...het is waar ! In Thailand gaan ze net een stapje verder....Hier is het ietwat anders.

Ik stond een paar uur geleden met een lekke band en het ging regenen. Geen probleem is zoiets hier, in Thailand.
"Ik rijd langzaam naast u mee en houd de paraplu boven ons !"  Zoiets kan alleen in dit land voorkomen.
Het kan niet aan mijn haar hebben gelegen want ik moet nog naar de kapper.Het zal wel de respectabele leeftijd zijn, die ik  bereikt heb...Zelf gooi ik het op de allesomvattende diensbaarheid van de Thaaise mensen.
Over prijzen en/of kosten heb ik het al eens eerder gehad. Even wachten op een nieuwe binnenband die erin wordt gelegd...kosten totaal 2,50 euro.
Dat is ook duidelijk anders dan in Nederland.

Wij zitten sinds enkele weken in het regenseizoen.Het hoort erbij.Met bakken komt het naar beneden.De vijvers thuis, dreigen over te lopen .De padden vieren feest! Ik ben doorweekt, maar het is warm regen water.
Ook dat is duidelijk anders dan in Nederland.

Het Weer.

Inmiddels ben ik alweer ruim 2 weken in Nederland.Het is Juni.Toen ik in HuaHin mijn koffer inpakte,had ik het blijde gevoel hier niet zoveel over na te hoeven denken.Uiteraard niet zo heet als in Thailand, maar truien, panties en laarzen zouden niet aan de orde zijn. Eventueel voor een frisse avond toch maar 2 vestjes mee.
s'Ochtends de dag dat ik vertrok, heb ik om 6 uur in de ochtend toch maar nog zo'n wollen stola uit de kist gehaald.Lekker voor in het vliegtuig, dacht ik.
Ik zal jullie niet vervelen met wat de vliegreis betreft, slechts op een oprisping hier en daar, ging de vlucht voorspoedig.
In Nederland binnen gehaald door Haiko,Bianca en de kleintjes.Lisa zag ik kijken met zo'n blik, van " waar is die vierkante omlijsting rondom je hoofd en waarachtig je hebt armen en benen!" Infeite ziet ze mij steeds slechts op skype, dus ik kan mij deze gedachten helemaal voorstellen...en verder aan de hand gewoon  hele verhalen afsteken....Leuk!....
Evi, het nieuwe wonder...ze mag er zijn !
Heerlijk buiten de frisse lucht inademen.Dat doet een mens goed.
Alleen......................
De frisse lucht is koude lucht in mijn beleving geworden.De koude regendruppels als ijspegels, en een wind met de kracht van storm....
Dit eigenlijk al 2 weken lang zo af en toe afgewisseld door een bleek, waterig zonnetje.Wat een droevenis,voor de mensen hier, maar zeer zeker ook voor mij.
Ik woon in die 2 vesten en wollen stola, plus mijn laarzen gevoerd met bont die gelukkig hier lagen.
Wat is het guur en koud.
Mijn humeur laat ik hier niet helemaal door beinvloeden hoor, want verder geniet ik volop van het weerzien met vele mensen.Geniet ik van het eten niet verkrijgbaar in Thailand.Geniet ik van Amsterdam waar ik zo'n tijd niet geweest was.
Ik heb begrepen dat ook in HuaHin het behoorlijk heeft gewaaid,en regent.Maar dat vind ik normaal daar het regen seizoen is.
Hier hoort het zomer te zijn,en zelfs de Nederlanders zeggen dat het zomer seizoen, blijkbaar is over geslagen.

Hoogtes!

Ik kan er niet aan wennen....Hoogtes!!!......Daarbij hoort o.a. het vliegen.

Mar en ik zijn nog maar net terug uit Kuala Lumpur [Maleisie] of ik vlieg alweer naar Nederland.
Nu heb je ook..... hoogtepunten...en dat is iets om heerlijk naaruit te kunnen kijken.
Ons hoogtepunt was dus eerst naar Robert en Ellen te vliegen en een kleine week samen zijn met ook Ellen's ouders erbij.
De ...hoogte...daar was een toeristisch tripje omhoog in "de twintowers." De brug tussen de 2 gebouwen.Ergens op de 44 verdieping. We kregen een kwartier om te genieten van het uitzicht. Ik ben midden in het gangpad gaan staan en heb recht vooruit naar de bergtoppen gegeken.Geen haar op mijn hoofd om naar beneden te kijken.
Daarna weer instappen en bleek het hoogtepunt voor menig persoon te zijn dat we verder naar boven gingen naar de 83/86-ste verdieping.[Had ik dat geweten was ik mooi beneden gebleven, ondanks de korting die ik kreeg omdat ik 55 plus was.] Genoten van de wolken heb ik terwijl bijna iedereen heerlijk genoot van het vergezicht naar beneden.
Eenmaal beneden aangekomen weer, voelde ik gewoon het zuur in mijn bovenbeen spieren wegens het overwerken wat ze hebben gedaan.
Maar ja zoals een " campari", moet je het 1 maal gezien/gedaan hebben !
Nog een ...hoogtepunt...was, dat wij dames gingen " shoppen" in "Bruidsjurken straat"...De ene winkel na de ander.
Maar ik denk dat Ellen op een paar twijfels na is geslaagd.In die zin, dat zij weet wat ze wil nu.Dat het allemaal mogelijk is...het bovenstuk van dit en het onderstuk van dat..... het komt goed!
Het grote hoogtepunt zijnde voor Ellen en Robert, dat zij eind van het jaar gaan trouwen.
Dan sta ik als moeder en schoonmoeder ook op een hoogte....doch deze is gelukkig te overzien!

Princes Barbie?

Het regen seizoen is in alle hevigheid begonnen. Dat is aan alles te zien en te merken.
De slangen komen nietmeer de heuvels af kruipen om het zwembad leeg te drinken.De vogels zitten nietmeer te badderen op het randje. De planten staan groener dan groen te pronken en het onkruid viert hoog tij dagen.
De vochtvreters werken overuren binnen .
De muggen komen in alle hevigheid kennis maken. De vliegen willen niet onder doen en de vliegende mieren nemen graag alles over, in de schemering, mits ze er maar licht erbij hebben. De padden en kikkers feesten al brullend en brallend iedere avond,en de gekko's hangen uit te buiken!
Voor de natuur is het 1 groot feest !
 Ik probeer tussen al dit, gewoon normaal verder te gaan. De boodschappen zullen toch gedaan moeten worden,en het is het zoeken en vinden van het juiste moment,dat het water niet met bakken uit de hemel komt vallen, wanneer ik op mijn scooter stap.
De beste tijd  is in de ochtend.Maar dat is het moment dat ik liever nog zit te ontdooien met een kop koffie.
Dus ook al neem ik een groot risico wat later weg te gaan, ben ik voorzien !
Voorzien van een roze dan roze regencape!
Ik ben de trots van menig kleindochter. Zeer zeker van onze oudste, Suzanne.
Alles wat veel roze heeft, moet volgens haar, een "princessen" gevoel geven.Een moment dat je al dartelend je " pas de deux" afwerkt met lange blonde haren al zwierend in de wind.
Princes Barbie...dat is de droom, [zegt zij van bijna 4 jaar.] !!
Helemaal voldoe ik helaas in haar ogen niet, daar ik eeuwen geleden mijn lokken heb afgeknipt. Nou dan maar die muts op met het maken van de foto.

Ze is er !!!!!!!!!

Een paar uur geleden werd ik gebeld met een uiterst vermoeid maar blij klinkende stem, door Haiko...
Onze nieuwe kleindochter is geboren.
Alles is goed met haar en ook met Bianca.
Een nuchter mens zou zeggen ," het is voorspoedig verlopen."
Ik loop weer te "aaaahhhhhh...wat zoet!!!!....Wat een moppie.....ach gossie" te roepen.

Nu heb ik mijn best gedaan met het down/uploaden van een video waar Lisa mij belt op haar Fischer telefoon, dat haar zusje EVI JASMIJN is geboren.[Ik weet niet of jullie deze kunnen openen,daarom maar wat uitleg erbij. :)) ]
Blijkbaar nam ik de telefoon niet op, want deze werd door de kamer geslingerd na 4 keer proberen.

Hier is onze vijfde kleinkind  !
Nog een paar weken en ik kan officieel kennis met haar maken.Haar vasthouden.Dan kan ik ook haar vertellen dat ik haar "oma" ben.
Wat ik heel bijzonder vind....
Het is de vijfde, maar lijkt toch weer alsof het de eerste is.Allemaal even spannend en bijzonder..vooral uniek, in mijn gevoels beleving.
Dit wilde ik even aan jullie allen kwijt.

Tweedehands

Zo'n bijzonder woord eigenlijk..."Tweedehands."

Een woord waar ik aan dacht een paar weken geleden.Helaas moest ik dit jaar weer verstek  laten gaan, om met een vriendin op de koninginne nachtmarkt in Utrecht te gaan staan.

"Tweedehands"?

Een woord dat zo'n beetje op van alles betrekking kan hebben.
Iets is tweedehands voor de gever of verkoper, maar toch weer niet tweedehands voor de ontvanger.
Dus eerst was het nieuw.
Dan nietmeer gewenst.
Vervolgens rijp voor het doorgeven, of het grofvuil.
Maar misschien is het een ander gegund.....die het weer als nieuw en uniek, ziet en behandelt.

Dit is van toepassing op zo'n beetje van alles in de samenleving.Doch menigeen zal daar niet voor uitkomen of zal het ietwat lacherig toegeven.
Doch de laatste jaren lijkt het een sport om te melden dat iets tweedehands is.
Je kunt er ook niet omheen,
Het is "in" ....zal mijn generatie zeggen.

Stukken antiek . Een mooie titel voor dingen die ooit eens zijn gebruikt, op zolder gezet toen het "uit" [de mode], of nietmeer bruikbaar was en veel later voor veel geld weer zijn verkocht. Laten we wel wezen. Het staat sjieker om iets "antiek" te noemen dan  "tweedehands" . Maar hier zijn regels voor.Het moet minstens 100 jaar oud zijn.Dan is het "antiek", [of ertegen aan],... anders..is het  "tweedehands".

Hoe zit zoiets bij mensen ? Hoe ervaren zij zoiets?
Wanneer je iemand antiek noemt, is dat mijns inziens altijd wat beladen bij de ontvanger.Het krijgen van iets wat antiek is is toch heel wat anders dan wanneer je zelf "antiek" wordt genoemd of een "antieke" partner hebt.

Dan dat tweedehands?
Infeite zoals het met spullen is, is dat ook met relaties.

...en dan kom ik dus terug op datgeen wat ik al aan het begin zo'n beetje zei...

Ook al is iets of iemand tweedehands...zal de ontvanger het heel anders zien.
Die is blij en trots op datgeen, want voor hem/haar is het niet "tweedehands"  meer, maar "nieuw" en "uniek".

Ook wij vieren....

Ook wij vieren koninginnedag !

Champagne en heel veel oranje van van alles....Zelfs Thaaien die deel uitmaken van onze Nederlandse vereniging storten zich in het oranje. Leuk om te zien hoe iedereen de moeite neemt hiervoor.
Neil had in de ochtend al een voorproefje gehad.

Toen ik alles wat maar oranje was uit de feestkist haalde is hij er door heen gegaan met mij.Vooral de [voetbal] pruik vond hij heel bijzonder.Eigenlijk wist hij niet helemaal wat hij ermee aan moest.Dat komt nog wel.
Enfin in de avond ons feest.Er werd gebabbeld, gezongen en gedanst.Er was kareoke..iets waar bij menig Hollander de wenkbrauwen van omhoog gaan.
Doch doordat we allemaal in de stemming waren en vooral ook wat feestgangers hadden die het voortouw namen werd het "de knaller" van de avond.
Ik niet hoor !!! Ik ga echt niet met zo'n microfoon staan. [Ik heb al moeite wanneer ik mijn eigen stem terug hoor op een bandje.]
Maar swingen en de twist daar ga ik voor.

En dit allemaal op 1 biertje, een cola en 2 glazen water.
Voordat ik naar bed ging heb ik me eerst met een grote pot tijger balsem ingesmeerd, want de  spierpijn was namelijk al toegeslagen in mijn kuiten en heupen.De trap naar boven was net een pijnbank.
De " day after" , valt mee wanneer ik me maar niet al teveel moet bewegen van hot naar her.Daarom alle tijd nu om dit stukje op mijn blog te zetten.

...en door gaan wij.....

Zo vertelde ik jullie in mijn vorige blog van een vriend die plotsklaps overleed...

Zo gaan we verder met de eerste verjaardag van onze Neil.
Neil is op songkran een jaar geleden geboren. Het water festival ! Dit speelt zich altijd af in de heetste maand van het jaar, April. Je mag een ieder en allen nat spuiten en insmeren. Je wenst elkaar een goed [Thais] nieuwjaar. We zijn dus nu in het jaar 2555 beland.

Uiteraard is de mens op zo'n dag ook aardig dorstig.Dus als jarige EN grote vent mag zijn flesje  tussen het mannen spul staan.

Verder is het qua warmte...."afzien." Het is echt wachten op het regenseizoen. De fans draaien overal op volle toeren. De flessen water krijgen we bijna niet aangesleept.De ijsklontjes machine wil in staking.

Wat ons redelijk op de been in deze hitte, houdt is een feestje zo hier en daar...nieuw huis? Nou dat moet uiteraard door ons allen ingewijd worden.

De dames in het zwart/wit wilden even gezamelijk op de foto.
...en dan is het zalig om na zo'n intens warme dag , na een welverdiende douche tot mijn neus onder de wol te kruipen.
De airco draait dan al een poosje... ik heb net geen ijsbloemen aan de binnenkant van de ruiten.Doch zo heerlijk koud laat ik de slaapkamer worden.De jongelui vragen in de regel dan wel waar de winterjas hangt, mochten ze binnen moeten komen.

Gedag.

Gedag....tegen een ochtend. Het is weer Dag. De zon schijnt. Wat zal de Dag ons brengen.
Gedag tegen elkaar. De nacht is voorbij. Goed geslapen, een nieuwe Dag begint.
Gedag tegen de zon die achter de wolken verdwijnt. Een einde aan de droogte?

Die Dag......een paar dagen geleden dat een vriendin's man plots overleed. Slechts 43 jaar.

Dit is geen gedag, maar Vaarwel, voor altijd.
Een Dag, zomaar een Dag, dat je zelfs geen afscheid kon nemen.
Een Dag, waarin de tijd even is stil gaan staan.
De Dag dat wegen zich scheiden.

Dag na Dag regelen met o.a. veel meer papierwerk dan in Nederland.

Tot aan ...
De Dag dat wij Co, samen met Liesbeth, haar kinderen en familie "Gedag" moesten zeggen...afscheid moesten nemen.
Een Dag van afscheid die hier in Thailand, met Boedhistische rituelen, weer zoveel anders dan in Nederland

3 keer!

Afgelopen Vrijdag was het weer eens een Nederlandse avond.
Altijd een plezier om naar toe te gaan.Meestal zijn er zo ongeveer 50 tot 60 mensen aanwezig.Wat je gemeen hebt, is de Nederlandse taal, humor, gezeur [want daar zijn Hollanders ook goed in...:) ] kroketten,friet, bitterballen en fricandellen speciaal.
Je spreekt elkaar eens even op zo'n avond.Het is gezellig!

Sinds een paar maanden is er ook een foto wedstrijd. De beste foto wint iets. Men mag het kruisje plaatsen bij die foto die ze leuk of mooi vinden, maar weten uiteraard niet van wie deze is.En zoals je begrijpt de meeste kruisjes heeft gewonnen.
Je voelt het al....
Ik, die altijd goed is in de snapshots, driekwart bewogen,of geen benen, wint deze avond n.b.

Alhoewel je het steeds minder ziet heeft Thailand z'n kleuren van de dag.Velen lopen dan zoals op deze foto allemaal in roze polo's.
Toen de Koning in 2009 [op een dinsdag ]uit het ziekenhuis ontslagen werd,droeg hij zelf blijkbaar een roze polo met jasje.Daar de koning erg geliefd is, werd het een rage om op dinsdag roze te dragen om de koning hiermee voorspoed in gezondheid toe te wensen.

Enfin,ik won en dit is de derde keer in mijn leven. De eerste keer was ik 14 jaar . Via een lot een doos bittere bonbons gewonnen.Daar heb ik nog een trauma van daar ik absoluut niet van bittere chocolade houd.
Op een bazar in Rusland een fiets. Wat moest ik ermee, wat moest een ander expat ermee? Allemaal hadden we een fiets en fietsen in, voor mij die bergen, vond ik maar niets.Dus heb hem aan een Russisch jongetje geschonken.
Nu een fles Sambuca. Ik ben nog nooit in Griekenland geweest, maar men zegt dat het lekker is.Dus deze houd ik maar.

Uiteraard wint een mens veel meer in het leven.Dat moet je willen zien,en af en toe even bij stil staan, want vele dingen zijn niet vanzelfsprekend.

Van alles wat!

Het eten trouwens waar ik het over had in het vorige verhaal dat onze hulp zou voorbereiden was een curry met kip.Het was net zo lekker als het eruit zag!

Afgelopen week werd iemand 65 jaar van de vrienden kring en zijn we een fietstocht gaan maken met een BBQ ter afsluiting.
Net een schoolreisje zoiets. Allemaal verzamelen op een bepaald punt, iedereen een fiets en daar gingen wij. We hadden er zin in!
Nang, een vriendin kon ons het een en ander vertellen, daar zij Thaaise is en de weg hier heel erg goed kent.Allemaal weer opstekertjes.Vooral ook leuk om te doen met vrienden/familie die hier over zijn.
Langs de plaatselijke thaaise boks school, een stop voor een bitterbal.[Ja zoiets missen we wel hier en is het fijn te weten dat er een restaurant is die o.a. hierin voorziet, en dat heb ik gelijk op de plaat vastgelegd.]
Jonge cocosnoot melk gekoeld...heerlijk allemaal.
Een tempel aan het strand waar in een stuk aangespoeld hout ligt. Volgens velen [thaaien dan], de geest van een dame in zit.Allemaal kleurijke lappen, sarongs en topjes hingen er.Ik dacht eerst dat het een lokale boetiek was!
Voorbij de vissers haven,door de rijstevelden, langs de kampongs, naar een boerderij, waar uiteraard weer de nodige koeien achter het hek stonden en......HANEN!
We kregen uitleg en een voorbeeld van een hanen gevecht. Hier in Thailand gaat het er veel zachter aan toe dan in menig omringende landen. Zo gauw een haan uit de ring springt is het gevecht over.
Toch iets wat je alleen maar ergens achteraf ziet op een boerderij of in het bos. Het mag namelijk niet . Niet zozeer het gevecht, maar het gegok! In Thailand mag niet gegokt worden, en het is juist een volk die graag overal een weddenschap op zet.Alleen de staatsloterij mag. Ik neem aan dat de plaatselijke agent ook wel iets krijgt toegestopt om z'n mond te houden.Dat is vrij normaal hier...en dit alles met de gebruikelijke glimlach.

Enfin terug naar het strand, waar de BBQ op ons wachtte.Heerlijk gegeten en ons uitstekend vermaakt.
Muziek uit de sixties/zeventies liet menig hart weer sneller kloppen. Zo erg zelfs dat we als een stel pubers de muziek in het mandje bij iemand stopte toen we weer door moesten fietsen naar het begin punt.De hele boulevard genoot mee.En de goeie man die het apparaat maar niet uit kreeg is de volgende paar dagen gesluierd rond gaan lopen denken wij. Hij woont namelijk hier in Cha-Am.

Groen Licht.

Waar we allemaal eens last van hebben.
" Wat eten wij vanavond?"

Heb me suf lopen piekeren hierover, maar moet wel constateren dat dit gelukkig weinig voorkomt.
Mar kookt heel vaak. Dat betekent in de regel dat wij zeer internationaal eten.
Hij haalt het gewoon.Maar wat wil je? Hier eet je fantastische maaltijden voor slechts een paar euro!
Eergisteren heerlijk samen buiten de deur gegeten.We hadden trek in een , om te zuigen biefstukje,Deze zijn in de regel zo'n 200 gram en voorzien van heerlijke knapperige groentes en patat/gepofte aardappel of puree.Dit is beslist niet goedkoop hier, en ben je met 2 biertjes en een gin-tonic zo'n beetje in totaal 17 euro kwijt .

Maar goed.
Het heeft nog niet de oplossing gegeven tot, wat ik vanavond zal eten.

Onze hulp Bu, vindt het meehelpen met koken heel leuk.
Ze heeft regelmatig meegeholpen wat de " farang" keuken betreft.
Inmiddels weet ze wat een aardappel is en hoe ze deze moet schillen.Appelmoes maken is haar forte geworden.Hachee,goulash...ze draait haar hand er nietmeer voor om.
Alleen als er ergens kaas in verwerkt is, weigert ze het weer eens te proeven.
Kaas is toch iets wat de meeste Aziaten niet eten of lusten.

Maar andersom bestaat het ook:
Ik geef haar groenlicht om iets te verzinnen vanavond. Iets echt Thaais.Wel iets waar onze magen tegen kunnen.

Dus geen : reptielen,slangen, padden,gedroogde vissen, onbestemde prutjes.
Ook benadrukt, dat ik vlees/kip en vis in principe in huis heb.Mocht ze iets anders willen uitproberen, prima, maar wil niet dat dit soort zaken op een markt gekocht worden waar de vliegen al van geproeft hebben.

En " last but not least", wanneer ze klaar is met koken, het eten in de koelkast zetten! Ik verbaas me altijd dat wanneer ik langs haar keuken kom ik eten zie liggen in het vliegenkastje. Ze heeft een pracht van een koelkast waar slechts ijsjes inliggen .
Ik ruik er nooit wat hoor en wanneer ze helpt is ze uitermate hygienisch bezig.
Maar ik ben ervan overtuigd dat hun innerlijk gestel van iets ander kwaliteit is dan ons Westerse innerlijk gestel.

Zal in haar ogen wel een saaie maaltijd worden maar ze heeft er duidelijk zin in!
Je hoort het nog wel!

Afscheid

'Tja de tekst onder de foto zegt het al.
Gertjan , Ineke en hun kinderen gaan weer een nieuw avontuur tegemoet !
Egypte wordt hun doel.Gertjan heeft daar een mooie baan in het onderwijs aangenomen.
De wereld ligt aan hun voeten.Daarom vind ik het zo fantastisch dat ze ervoor gaan.
Uiteiendelijk vind ik zelf, het "nieuwe" ontdekken ook altijd spannend en een uitdaging.
Doe je zoiets niet is dat natuurlijk geen punt.
Valt het tegen...geen man overboord.....Je doet het, je probeert het en daar gaat het allemaal om in het leven, vind ik persoonlijk.
Ruim 20 jaar Hilversum is een gouden tijd geweest.Toch wilde ik graag weer weg, het onbekende tegemoet.
Dat werd dan Oost Rusland en tjonge,jonge wat een avontuur was dat! Had natuurlijk op een " bounty land" gehoopt, maar kreeg Rusland op mijn pad.Ik heb het meegemaakt.Het heeft mijn leven verrijkt, zoals al die andere plekken waar ik in mijn leven gewoond heb.
Maar doe je het niet omdat je het zekere voor het onzekere niet durft in te wisselen, ....'tja !.....
Dat mag een ieder voor zichzelf invullen.

Mijn vader, wiens einde natuurlijk veel te snel kwam zei,

"Ik kan terug kijken op een goed leven en heb er het mogelijke uitgehaald.Ik hoef niet terug te kijken met spijt dat ik iets niet heb durven te ondernemen."

Zo zie ik het ook helemaal.
Niet alles tot op de puntjes willen regelen...voor het geval dat....dan kom je nooit weg.
Wanneer het tegenvalt, kan je altijd terug. Je hebt het geprobeerd, en dat is tenminste iets waar je trots op mag zijn.

Op de foto beaamt Suzanne, in mijn beleving wat haar vader zegt en vindt het allemaal ook best wel spannend. Nieuwe school.Nieuwe vriendinnetjes.
Neil met zijn 11 maanden, moet het nog even laten bezinken zo te zien. Hij vraagt zich natuurlijk af of hij daar wel kan kruipen en vooral klimmen.
Het beste is gewoon te zeggen dat het 1 grote heerlijke zandbak is.
Een kinderhand is gauw gevuld.

Maar zoals ik al eens eerder zei en nu herhaal...

"Afscheid nemen doet altijd zeer."

Moet kunnen?

Volgens sommigen, moet van alles maar kunnen!
Ik zie het iets anders, maar wil hiermee niet zeggen dat ik het aan het goede eind heb, dus gelijk heb, of zou moeten krijgen.
Maar het " moeten kunnen", moet je altijd afwegen of je bij een ander zomaar alles moet kunnen.

Ik woon dus in Thailand.Een vakantieland bij uitstek, dus kom ook de nodige toeristen tegen uiteraard.
Mensen die een andere kijk hebben op wat moet kunnen.
Veel is mogelijk in Thailand.Veel wordt tot op zekere hoogte toegestaan en toegelaten.Men knijpt de ogen dicht, maar dat wil niet betekenen dat iedere Thaai vindt dat alles maar moet kunnen.Alleen ze zeggen er niets van, denken slechts het mijne ervan.

Een paar voorbeelden:

De vele Westerlingen [mannen] die als gast naar Thailand komen, vinden het heel normaal om met blote en bezwete bovenlijven hun boodschappen te doen.
Vele [Westerse, jonge en oude vrouwen] die als gast naar Thailand komen, lopen in bikini top te winkelen.
Of je zoiets wel of niet moet doen in het Westen kan een discussie waard zijn.Maar wanneer je gast bent in een vreemd land waar sommige normen en waarden iets anders liggen, moet je je afvragen of je zomaar alles....moet kunnen.

Dichter bij huis:

Gastvrij aan iemand zijn.Een enigzins vreemde die op je pad komt.Een bed voor een paar nachten.
Dit moet kunnen ?
Nu besluit de gast zonder mijn medeweten dat de dame die hij oppakt in het uitgaansleven ook maar moet blijven overnachten.

Moet kunnen????

Zoiets hoeft toch niet in een wet vastgelegd te worden? Zoiets heeft toch gewoon met een vorm van fatsoen te maken ?

Wanneer je als gast ergens bent dan vind ik persoonlijk dat niet alles zomaar "moet kunnen" !!!!

kamers .

In de dierenwereld zoekt men naarstig naar een onderkomen. De indruk is gegeven, gezien al die brievenbussen vastgespijkerd aan de boom, dat hier kamers te huur zijn.
Nou ja...kamers.....een dakpan zo links en rechts, een kei en de tuin worden bekeken...

De Beo probeert tussen de dakpannen te komen.Hele discussies dat het allemaal wat krapjes is voor z'n tweetjes en toekomstig gezin.

De hoopoe scharrelt rond in de nog niet aangelegde achtertuin,eten genoeg denkt hij, maar houdt het bij een boom, om zijn nest in te maken.

De hagedis kijkt al uit over zijn landerijen en ziet het wel zitten.Zij hebben zich trouwens een riant onderkomen toegeigend. Een 2 kamer appartement [tuin],daar ik ze regelmatig heen en weer zie lopen via de sala.Kijken mij dan aan met een blik van "wat wil je?" wanneer ik van schrik mijn voeten op til.

Alleen de Varaan van bijna 2 meter, wil ik hier niet zien in het zwembad.Die is mij te groot.
Ik heb al gezegd dat hij beter kan emigreren naar Loch Ness in Schotland.

De gekko's maken het zich nog gemakkelijker en wonen het liefst in de brievenbusjes.Ze zijn wel zwaar beledigd, wanneer ik in de bussen kijk of er post is.Ze schieten dan alle kanten uit met lodderige ogen, daar ik hen eigenlijk uit hun slaap haal.

Dan heb je uiteraard nog de mieren, die iedere keer weer mijn hele hand willen hebben.Zo vaak gezegd dat ik ze niet in de keukenkasten wil zien en beslist ook niet op het aanrecht.
Echt beesten die voor een dubbeltje op de eerste rij willen zitten.Zo spuugzat ben ik het geworden, dat ik ze bij de eerst volgende keer door pestcontrole laat verwijderen.