30 november 2019

Het leven.

Wanneer je er oog voor hebt is het leven mooi.

Zelfs voor mij, die een nachtmens is!  Mijn alarm is compleet van slag, daar het momenteel regelmatig op een tijdstip af moet gaan die hij eigenlijk niet kent.

Oma zijn geeft toch weer een andere dimensie aan het leven.

Zo ben ik net ruim een week terug vanuit Brunei.
" Oma ik heb een extra paardrijles in gepland morgen,  dan kan je zien hoever ik nu ben ".
" Oh wat leuk schat,  dat jij daar aan gedacht hebt, hoe laat moeten wij er zijn"?
" Kwart over zeven .....in de ochtend ".😱



Op zich ben ik beretrots op mezelf,  want ik doe dingen op tijdstippen die ik van mijzelf niet mogelijk achtte. Of in ieder geval ruim 30 jaar geleden had afgezworen,  nadat mijn kinderen groot geworden waren. Zelfs in mijn werkzame tijden buitenshuis,  nam ik de middag en/of avonddiensten, wanneer dat even kon.


" Oma, je hebt toch wel je loop shoes bij je"?
" Natuurlijk ben ik die niet vergeten knul, een stevige wandeling ben ik gaan waarderen,  mits het niet teveel geklim is".
" Makkie hoor oma,  we gaan allemaal gezellig op de HASH ".

Grote goedheid , dacht ik. Manlief begon eraan 40 jaar geleden en hier ook in Huahin een paar keer,  maar ik liet het eerder zijn ding, waar ik op zich nooit de behoefte had, aan deel te nemen.

Hartstikke leuk was het. Vooral aan het eind toen de bier en shoarma op tafel kwam.
Gekheid natuurlijk....
Ik heb heerlijk als een blind paard achter mijn kleinkinderen aan gelopen. Mij her en der opgehesen aan een tak of stam,  hopende dat de rode mieren en bloedzuigers met vakantie waren.


De cirkel is bijna zover rond, dat je weer in het gareel gaat voor je kleinkinderen.
Ook bij hen zal de dag aanbreken,  dat zij niet uit hun nest te branden zijn, denk ik maar.

Het is wel zo dat het lijf soms laat weten  niet meer 20 te zijn.  Nu had ik vroeger altijd een la vol met kusjes en kinder pleisters .
Alleen deze maat van pleister zoek ik nu.


20 oktober 2019

Zodoende!

Vanaf Juli is het een komen en gaan geweest van familie en vrienden.
Allereerst onze jongste, Robert, met zijn gezin, op doorreis naar hun nieuwe bestemming Maleisië. Guus en Abel hebben vooral genoten van het zwembad en de regen. Iets wat in Dubai niet voorkwam in hun herinneringen.


Nu inmiddels in Kuala Lumpur,  en laten wij welwezen,  de politie is in deze, hun beste vriend. 

Daarna genoten van een nichtje van Mar, die met haar gezin voor het eerst in Thailand waren. Ze komen terug hebben zij beloofd. Van alles is bezocht, beklommen, gegeten, gereden. Dus ervaring genoeg opgedaan zou ik zeggen. Een waar feest. 

Toen was het de beurt aan onze oudste vrienden. Ook voor het eerst in Thailand. Het werd vooral een "120 yards" vakantie. Daarmee bedoel ik een golffestijn. Gelukkig, ondanks de regen tijd, hebben wij op één keer na het droog gehouden op de golfbaan. Doch weerhield het ons niet om zelfs met regen op de baan te staan.


Mar is jarig geweest..een kroonjaar heet dat,  dacht ik en ook dat moest gevierd worden natuurlijk.

Tja ...en " last but not least," Kwam onze oudste Haiko,met zijn gezin logeren. Lisa jarig, en uiteraard met de dames, afzonderlijk, op stap geweest. Sam , vond alles prima zolang hij de koh karpers maar mocht verwennen.



Wat Mar niet wist, (waarop de planning van wie wanneer kwam geregeld moest worden),  is dat zijn drie zonen al maanden bezig waren om een oude traditie voort te zetten.  " A men's only" paar dagen. Haiko, Gertjan en Robert, vanuit de hoeken waar zij wonen, stonden in Bangkok, waar hij op dat moment was, ineens voor zijn neus. Uiteraard was alles van te voren gepland en geregeld wat de natjes en droogjes betreft. 



Zodoende, heb ik geen tijd gehad om eerder op mijn blog te schrijven. 

05 juli 2019

Rondjes





Een kleine week in Bangkok geweest. Een chaotische stad, maar daar houd ik van. Doch eigenlijk zijn 3 dagen van euforie genoeg...daarna is het roeien met de riemen die ik heb. Lijkt op een relatie van "love and hate", waar je toch niet buiten wilt of kan. Ik denk dat de taxi chauffeurs hun tamtam hebben geluid, want na een dag, geen last meer gehad, over gezeur van de meter, of deze wel of niet aan moet zijn. Zo gauw hun mond openging,  ging ik een stapje verder...en die deur openlaten staan heeft een hoop bereikt. Als afscheid cadeau van de stad, werd er van boven behoorlijk gejankt. Ineens uit het niets bakken met water naar beneden. Een paraplu bij de hand, die achteraf voor een poppenwagen meer geschikt was. Het water, inmiddels bijna kuithoogte zo her en der , geeft mij het gevoel de reddende engel te zijn van menig kakkerlak, die mijn benen als reddingsboei zien tegen het verzuipen. De poppenplu, heb ik gelijk weg gegooid bij het hotel, want de spaken waren inmiddels compleet krom getrokken door de hoosbui en mijn zorro bewegende aanvallen tegen menig ( on) gedierte. Als verzopen rat in mijn privé taxi weer naar huis...ben bekaf nu 😌

Ik ga over, niet lange tijd,  gewoon de pootjes droog houden, met een bezigheid waar ik niet altijd even enthousiast over kan zijn.
Dat zal de rondjes rond de kerk gaan worden, waar menig buschauffeur in Nederland gelijk een klacht over in dient.
Alleen ik zit in een ander soort openbaar vervoer....het vliegtuig. Na de landing zal het een feest voor mij worden.  Mijn rondje rond de kerk,  zal bestaan uit Huahin, Cambodja,  t.z.t. misschien Vietnam, Brunei en Maleisië, of andersom. Jammer genoeg, zal mijn paspoort de 10 jaar niet halen, met al de stempels en ingeplakte visa.
Geen probleem !
Gewoon weer een rondje ambassade in Bangkok, doch wacht nu wel tot het droge seizoen.

25 mei 2019

Bezoek.

Zo kom ik nog eens ergens....

Brunei een paar weken geleden. Genoten van de kinderen en kleinkinderen. Zij worden groot, doch "oma zullen wij hink, stap,sprong doen"? ...laat ik mij geen twee keer zeggen. Dacht ik dat gelijk weer onder de knie te hebben 😱dat viel heel even tegen...Ik kreeg eerst bijles in hoe ik springen moest.😂 Ergens vanaf springen is één ding, maar gewoon de lucht in en dan op één been terug met een zwaai en een  draai is toch wat anders. Iniedergeval groot feest, daar Neil 8 jaar werd. Uiteraard volop gevierd. Hele leuke tijd.



Paardrijden op de poloclub van de sultan. Een bezigheid die Suus graag beoefent, dus haar paard moest ook bewonderd worden uiteraard.


Daar iedereen vakantie had van werk en school zijn wij met z'n allen naar Labuan geweest. Zeer nostalgisch voor ons omdat wij ruim 40 jaar geleden daar regelmatig kwamen. De resort, nu welliswaar vervallen, was er nog. Maar na 40 jaar zijn mijn verwachtingen hoe een hotelkamer eruit moet zien,  toch ook " geüpgrade" 😂


Enfin na en week weer naar huis.... (Trouwens in die week dat wij er waren, was ook nog de shiara wet gelegaliseerd, inmiddels is de doodstraf weer ingetrokken)....
....enfin zitten wij weer op het vliegveld te wachten totdat onze vlucht omgeroepen werd....hoor ik mijn naam via de intercom en of ik even mij wil melden. Wat heb ik nu aan mijn fiets hangen, want ik moest mee 😳. Meegenomen door gangetjes, bewaakte deuren,, trap op en trap af. Iniedergeval daar waar de normale ganger niet komt. Kamertje in,  een tafel en twee mensen van de douane 🥺. Heel vriendelijk allemaal, maar je weet het nooit bij Aziaten. 😉 Koffer op tafel die ik van de stress niet gelijk open kreeg...bleek dat ik mijn powerpack bij mij moest houden in mijn handbaggage...dus gelukkig weer heelhuids het vliegtuig in mogen stappen.

Een paar weken later naar Hoh Chi Min City,  in Vietnam. Lisa moest daar wedstrijd zwemmen, dus het plan te gaan was toch al besloten.. Haiko gaat hoofdwaarschijnlijk vanuit Phnom Penh verhuizen naar HCMC , zodoende zijn wij met z'n allen een paar dagen langer gebleven. Zo konden zij, zo her en der, een gevoel krijgen van het leven aldaar.


Terwijl bijna iedereen ,gevloerd voor de buis zat, was ik.....


....mijzelf nog aan het oprapen van de vloer, net buiten de lift. Maar je kunt zeggen wat je wilt, ik deed het wel. Nu was het appartmeent minder hoog dan toen ik in de Petronas torens in Kuala Lumpur ging, maar toch, 38 hoog vind ik nogal wat.


Kleindochter Evi  heeft  voor mij gekeken, die schat, want ik zat in de lift geplakt tegen de achterwand.

Terwijl wij weg waren is het hier een zoete inval geweest, rondom het kraambed, van moeder vogel. Dat de kleintjes het gehaald hebben en inmiddels uit gevlogen zijn, is een wonder.


Een zeer gemouleerd gezelschap bezoekers, zoals jullie op de foto's kunnen zien.











16 maart 2019

Vervoer

De tijd heeft niet stil gestaan, helaas mijn blog een paar maanden wel.
Dat de tijd vliegt in mijn beleving is een feit.
Dit vliegen is uiteraard figuurlijk bedoeld.
Letterlijk vliegen begint bij ons weer, over een aantal weken.

Nu houden wij onze voetjes wat dichter bij de grond en toeren wat af met vrienden op onze scooters.
De eerste dag dichtbij huis de berg op om van het wijdse uitzicht te genieten.
Een groot gezelschap heette ons welkom en zouden ongevraagd de scooters in de gaten houden.
Dat het hen te lang ging duren begrepen wij al vrij snel toen wij terugkwamen. Uit verveling werden 2 scooters nog net niet uit elkaar gehaald, maar de zitting was blijkbaar aan vervanging toe, en dat werd ons haar fijn verteld.

 Wie de schuldige was? Daar kwamen wij niet achter. Alle apen hadden een houding van onschuld en onverschilligheid. (Andere aap soorten in Thailand niet vreemd).
 

Het hebben of niet hebben van vervoer in Thailand en omstreken is het hebben van een rijke fantasie om datgene voor elkaar te krijgen wat men voor ogen heeft. Of het de veiligste manier is, boeit niet.


 







Enfin, een versnapering zo her en der is ook niet te versmaden maar WAT en WAAR ?



" Streetfood " waar Thailand bekend om staat is een uitkomst.Ook hier wordt het vervoer voor allerlei zaken gebruikt  Bij de één is het  de kinderwagen die tegelijkertijd dienst doet als toonbank   en de ander moet toch ergens zijn schillen laten.





Iets uitkiezen om te eten,  was op zich niet moeilijk .




 Doch wij gaan niet over één nacht ijs en besloten  na een hapje her en der voor een ietwat meer uitgebreide tafel.