01 december 2015

Het Kanaal.

Ook hier in HuaHin hebben wij een kanaal. Niet voor iedereen zichtbaar wegens begroeing tot in het water. Alleen herkenbaar aan de vele water planten die er inmiddels al jaren groeien.
 Toch is de gemeente enthousiast bezig om deze weer eens behoorlijk te fatsoeneren. Er wordt heel wat uitgegraven tot afval toe.Dat komt omdat men graag gewoon alles achter zich neer gooit en tja dan komt er een aardige verzameling boven water.
Er is een wandelpad gemaakt langs het kanaal. Struikjes geplaatst. Het gaat nog ergens op lijken. Hopelijk dat men ook een plantsoenen dienst in werking gaat stellen, want momenteel wordt er slechts hap snap eens wat geknipt en geschoffeld en dat schiet niet op. Mede omdat alles hier sneller groeit dan bijvoorbeeld in Nederland. Dus voordat je het weet is alles weer overwoekerd tot tussen de tegels in en over het pad.

Paralel aan het kanaal loopt een weg.
Deze weg was tot 6 jaar geleden een zand weg.
Heel landelijk allemaal , alhoewel je op bepaalde punten, onmogelijk om je heen kon kijken daar het net een poekel piste leek, zonder sneeuw dan wel te verstaan. Wat een gaten kaas is het geweest. Wat een kunst was het om ieder gat te ontwijken. Een kunst wat ik zeker op deze weg niet machtig was. Ik zat meer in de kuil met mijn scooter dan eruit. Misschien had ik beter skies onder kunnen binden en me op een piste wanen, daar het poekelen mij altijd prima afging.

Ook hier kwam een eind aan en tot vorig jaar hadden wij een deels onverlichte  2 baans weg , geegaliseerd met een likje asfalt erop. ....en zoals ik al ooit eens eerder heb verteld dat betekent voor een Thai plankgas geven. Zelfs zwaar beladen vrachtwagens dachten op een race circuit te zitten dus het likje asfalt was heel snel een geasfalteerde weg met putten.
Dat zal een Thai een zorg zijn. Het is altijd beter dan niets.

Maar ook dit is nu verleden tijd. Inmiddels hebben wij een bijna gerede, vierbaans weg inclusief verlichting , rotondes en fietspaden. Je mag niet met de scooter noch auto op het fietspad. Daar staan grote borden bij...alleen dus geen bord wat jou verbiedt om er te parkeren. Dus menigeen heeft nu het idee dat ze deze als parkeerplaatsen voor hun deur kunnen toeeigenen, of er een vreetschuurtje opzetten.
s' Avonds liggen de rotondes wat hoger dan overdag, want de honden liggen er graag met z'n allen op om hun terratoria te kunnen overzien. Een levendig geheel.

Hoelang het vier baans blijft is een vraag, want doordat er geen behoorlijke plantsoenen dienst is, woekert alles al zachtjes links en rechts de weg op.
Zoals ik al zei er wordt zo af en toe ietwat geschoffeld doch ik denk dat men gewoon wacht totdat het te gortig wordt en er zoals wel vaker gewoon de fik in steekt.

Maar allemaal leuk bedacht en goed bedoeld.

Een ieder heeft in dit geheel zijn eigen prioriteiten....en voor mij is de prioriteit, dat ik nu over een verlichte rijbaan rijd. Dat ik de honden al op afstand kan zien en deze niet ineens uit de berm schieten op de toen donkere weg, plus dat zij hun honk hebben gevonden op de rotondes.

" This is Thailand " en wat ook zo bijzonder is van dit volk ....dat is hun dienstbaarheid.

Mijn "laundry" [wasserij] ligt aan deze weg. Laat nu net vandaag de walsen over het hete asfalt gaan op het kruispunt bij mijn wasserij.
Noch ik, noch de eigenaar van de wasserij kan oversteken. Je zakt tot je kuiten anders in de hete teer brij.
Geen punt voor de Thai...overal is er wel een oplossing voor.
Ik geef mijn vuile was aan de meneer in de dichtsbijzijnde wals. Hij wacht totdat de tweede wals binnen reikwijdte is. Deze neemt mijn vuile was over en geeft het dan weer door aan de eigenaar van de wasserij....Ik moet wachten en vervolgens krijg ik via, via terug te horen dat het "Wan Palahad" [Donderdag] klaar is.

Een ieder gaat weer over tot de orde van de dag naar allen tevredenheid.
Waar zou je zoiets nog verder kunnen meemaken dan hier in Thailand aan onze kanaal weg ? :-)







02 november 2015

Heb ik het druk ?

....Heb ik het druk ???????
 Welnee joh...op zich natuurlijk niet.....Maar ja, aan de andere kant toch weer wel.
Dat heeft, volgens mij, met het fenomeen " de huidige tijd " te maken.

Niet dat ik roep dat ik geen tijd over heb, want dat is een slap excuus wat velen , in mijn beleving, graag gebruiken om " onder iets uit te komen".
Het " geen tijd over hebben " heeft, mijn inziens, te maken met prioriteiten.
Maar om nu te zeggen tegen iemand dat hij/zij niet op mijn prioriteiten lijst staat, klinkt zo onbeleefd...dus het is makkelijker om te zeggen dat je geen tijd hebt
....druk....druk...druk.... :-)

" De tijd".

Het vliegt gewoon om. Zo ben je een dag, een week en in dit geval weer ruim 2 maanden verder.

Toen ik naast de kinderen, nog een andere baan in Nederland had, was mijn tijd eigenlijk behoorlijk ingepland. Dat is nu anders, daar ik een pensionada ben en de kinderen " de deur uit zijn ".

Slaap ik uit ?
Welnee joh....daar heb ik gewoon geen tijd voor. Dat is ook niet mijn prioriteit.

Maar, ik doe wel veel meer gewoon rustig aan.....In de ochtend uitgebreid aan de koffie met de Bangkok Post voor mij....om in zijn geheel uit te pluizen. Daar begin ik de dag mee. Heb ik geen afspraken dan keutel ik wat aan, zoals dat heet.

Boodschappen...! Mijn vrijwilligerswerk....! Het runnen van mijn toko...! Sociale contacten...! Leuke , maar onverwachte dingen....!.....En het delegeren naar.....!

Een enkel voorbeeld :

Op zich valt het boodschappen binnenhalen hier best mee. Totdat je nergens, echt nergens een bepaald product kan krijgen....dan moet er toch ineens iets anders verzonnen worden, en denken hierover kost tijd.. :-)
Het Thaaise gezin dat ik voorzie van medische artikelen. Bij hun aankomen, erin en eruit kan gewoon niet. Dus even een babbeltje...ja...ja...in het Thaais...ook al blijft het bij koetjes en kalfjes, het neemt tijd :-)
Het runnen van de toko, neemt zeker tijd.....soms zoveel tijd dat je er gewoon even van moet uitrusten...en ook dat kost tijd. ;-)
Mede hier in Thailand heb ik mijn sociale contacten, mijn afspraken, mijn hobbies....maar ook heb ik inmiddels de nodige sociale contacten over de wereld verspreid.. . die tevens onderhouden moeten worden. Mijn vrienden bestaan namelijk niet uit " like its" op facebook.
Dus een skype zo hier en daar bestaat eerst uit het uitvogelen, hoe laat het daar is ten opzichte van hier, en soms heb je op de meest rare tijdstippen een sociale afspraak met iemand. Zoiets kost tijd. :-)

Onverwachts doch spontaan bezoek. Het meest recente bezoek met heel onverwachte logees. Ellen, onze schoondochter, kwam samen met onze kleinzoon Guus logeren. Dit bezoek van 10 dagen had te maken met het feit dat het inademen in KualaLumpur, waar zij wonen, niet te harden was wegens de rookontwikkeling ontstaan vanuit de bosbranden in Indonesie.
Een dergelijk onverwachts bezoek is bij mij zeker een HOGE prioriteit en daar wordt bijna alles voor opzij gezet.
Tevens is niets zo heerlijk om voorgelezen te worden door je kleinzoon. Daar neem ik echt alle tijd voor. :-)






Tijd ook af en toe vrij moeten maken voor delegeren. Dus ongewenste gasten de deur uit [ laten] zetten.



Met het gevolg daarom, dat " de tijd " gewoon zo snel omvliegt....en dat wilde ik even uitleggen hier, omdat het alweer ruim 2 maanden geleden is, dat ik iets via dit blog heb laten horen.
 Het blog was even niet mijn hoogste prioriteit.... :-) .

23 augustus 2015

Daar gaan we.....

08.30 uur.....en daar gaan wij op naar... voorbij Chaam richting Thai Yang.

"The Department of Transport" .

Heerlijk op de scooters dat wij gewend zijn. Niet over de drukke weg, maar wij nemen graag " the scenic route ".
Deze weg slingert enigzins door de natuur, parallel aan het kanaal, dat slechts herkenbaar is door een bruggetje her en der, want het staat verder vol met riet en waterplanten.  Langs kampongs met nog slapende honden op de weg, grazende los gelaten koeien in de berm. Een vreet schuurtje her en der die de sate's al op het vuur heeft staan. Een vredig tafreel.
Langs rijstevelden, waar de ooievaars en ibissen al druk bezig zijn om ook te kijken of ze een graantje mee kunnen pikken. Ook dit een vredig tafreel.

...Maar daar blijft het bij want jezelf vredig willen voelen en 1 met de natuur ook op deze landelijke weg, is onbegonnen werk. Ogen heb je zelfs in je achterhoofd nodig.

De Thai sloft en is niet vooruit te branden, wanneer hij/zij de benenwagen moet gebruiken, maar geef de Thai een gaspedaal, tja dan slaan alle stoppen door. Op welke weg dan ook. Men denkt continu op een race circuit te zitten.
Antipiceren in het verkeer hebben zij nog nooit van gehoord.......Hebben zij ook nooit geleerd. Verkeerslessen in de praktijk doet men niet en is niet verplicht. Dus naar verkeersborden kijken...ook niet. Wanneer mogelijk worden eveneens stoplichten genegeerd. Moet allemaal kunnen.
Vrolijk halen ze je in de bochten, in, zelfs, al kan men het tegemoet komende verkeer niet zien. Vrolijk halen zij je in, ook al zien ze wel tegemoet komend verkeer. Geen probleem ze snijden je graag af..." mai pen rai" [ maakt niet uit].
 Het zijn meestal de auto's met open laadbak waar achterin zelfs nog 12 man los zit, hangt of staat, die helemaal geen weet hebben waar zij mee bezig zijn.
Wil men net die zijstraat aan de rechterkant in, die 5 kilometer verder ligt, alleen moeilijk te bereiken is wegens een middenberm.... . Ook al is de U-turn 10 meter verder....
" Mai pen rai", men rijdt gewoon tegen het verkeer in en verwacht simpel weg dat jij soms met gevaar voor eigen leven uitwijkt. Zolang de Thai zijn richting aanwijzer uit heeft staan of zijn alarm lichten heeft knipperen, is alles in hun beleving geoorloofd en volgens de regels.
Dubbel parkeren op drukke punten  want 5 meter lopen is al zwaar....alles is " mai pen rai".

Goed wij tuffen verder door het oude dorpje richting spoor. De slagbomen gaan omlaag. Wij weten allen waarom....behalve de Thai.
Geen 1 wacht keurig totdat de trein die toeterend zijn aanwezigheid aangeeft, gepasseerd is. Stoppen is pas wanneer de trein zo'n beetje bovenop je is, en dan staat iedereen even stil breed uit over de weg. Het lijkt dan ineens een 1 richtings verkeer weg in mijn beleving want waneer wij dan eindelijk op kunnen trekken moet het stapvoets omdat het hele verkeer die ons tegemoet komt op ons weg helft is.

Wij gaan vrolijk verder. [Het afsnijden met inhalen terwijl het niet kan, tegen het verkeer in, overbeladen auto's, 180 km per uur rijden op een weg waar duidelijk maar 30 km staat aangegeven....links en rechts inhalen en maar gas blijven geven... Dit alles is gewoon een "weet je" waar je rekening mee moet houden.

Doch alles met een glimlach. Korte lontjes kent men hier niet. Het hebben van dat soort lontjes laten zij graag aan ons over.
Men neigt te zeggen dat de Thaien aso's zijn in het verkeer. Dat zijn ze ook in de beleving van menig buitenlander, maar je kunt het hun eigenlijk niet kwalijk nemen. Men krijgt hier geen verplichte lessen in de praktijk en verder zoals ieder mens neigt te doen, is het 1 en ander aan de laars lappen ook een sport.

Wij bereiken de Department of Transport om onze rijbewijzen te verlengen na 5 jaar. Mede overbeladen met al het papierwerk en de 600 stempels wat hiermee gemoeid is.

Primair hier in Thailand is een ogen test. Deze bestaat uit zo'n boek om te zien of je kleuren blind bent.
Dat is alles. Wanneer je dat niet haalt, hoef je niet eens voor de rest op te gaan. Je bent ongeschikt verklaard om te kunnen deelnemen aan het verkeer.
Wederom een " mai pen rai", voor de eerlijke Thai, want dan koop je gewoon een rijbewijs. Een verzekering afsluiten wordt toch niet gedaan, dus wat zou het "bomme"?.......
"Als het je tijd niet is...nou dan is het je tijd niet", volgens Buddha.

Op gaan voor de rest om op eerlijke wijze aan een rijbewijs te komen, betekent...een uurtje naar een video kijken wat je vertelt dat je opzij moet voor een ambulance. Dat je moet stoppen bij een zebrapad wanneer mensen bezig zijn om over te steken...etc..etc....allemaal in de thaise taal met her en der wat engelse ondertiteling voor ons " farangs" [buitenlanders]. Normale zaken zou je zeggen wanneer je de beelden ziet, doch niet voor de Thai, hebben jullie inmiddels begrepen.

Afrijden , dus het practische examen wordt achter het gebouw gedaan op een grote parkeerplaats.
Het moment dat je beslist niet op de gemarkeerde weg moet letten, maar met hoofd achterover moet rijden om een  roestig bord verstopt of ergens hoog in een boom te zien hangen.
Iedere deelnemer die afrijdt met een scooter, weet dat hij/zij een helm moet dragen. Dat mag een eierdopje zijn, een helm voor paardrijden of de fiets. Maakt ook niet uit of het los zit, mits het maar de naam helm draagt en op je hoofd balanceert.
Volgens de wet hoeft alleen de bestuurder een helm te dragen. Dus wanneer het hele gezin ook op die ene scooter zit mag je hopen dat er niets gebeurd, wanneer zij langs sjezen.
Enfin, wanneer iedereen te horen heeft gekeregen dat ze geslaagd zijn, scheuren ze met gas handel helemaal voluit, zonder helm, terug naar het hoofd gebouw om hun pasje te halen.

Allemaal " mai pen rai".

Maar bij een verlenging hoef je niet de praktische test af te leggen en is die kleurentest dus primair. Dat is het belangrijkste dus, of je uberhaupt verder mag of niet. Ook al heb je 40 jaar ervaring buiten Thailand en kan je het rode licht van het groene licht onderscheiden....het maakt niets uit. Haal je die test niet dan ben je ongeschikt verklaard.

Tja en nu komt het waar dit verhaal omdraait....Manlief is kleurenblind. Wij zijn ook van die mensen die in principe alles keurig boven de tafel willen spelen. Maar er zijn van die momenten dat je na de zoveelste afwijzing bij de medische keuring toch maar een medisch bewijs koopt. voor hooguit een euro.
Dus ook bij de verlenging dan maar zo'n bewijs kopen.
Nou gelukkig was het maar een euro, want ineens was die verklaring niet nodig. Ze zouden de test ter plekke doen.
Je snapt het. Wij knepen hem. Ons scenario was dat ik als een Siamese tweeling mij aan Manlief vast zou klampen en alles enigzins cryptisch in het Nederlands zou voorzeggen.
Een paar buitenlandse heren waren hem al voor gegaan.......en wij maar wachten en wachten. Ineens werden wij geroepen, moesten betalen, pasfotootje erbij en hoppa we stonden buiten met de rijbewijzen voor auto en motor.
We hebben maar verder niets gevraagd of gezegd. Wel even door een Thaise vriendin laten controleren of de rijbewijzen echt waren....
Hup gauw weg van dat terrein....maar wel met beleid rijdend en een goede motor helm die vast zit, op ons hoofd.



28 juli 2015

Weer in het gareel.

Sinds gisterenavond zijn Mar en ik weer terug van weggeweest.
Een paar dagen Kuala Lumpur heeft ons allen goed gedaan, na alle zorgelijke maanden die wij gehad hebben.

 Gezellig logeren bij Robert en Ellen en eindelijk een paar behoorlijke onderonsjes met Guus kunnen hebben.


Hij heeft mij beloofd dat hij niet alleen overdag zal slapen, maar s'nachts ook een uurtje extra aan zijn ouders zal geven.
Waarachtig , die belofte is hij, zo heb ik vanochtend van Ellen begrepen, nagekomen. Dus ik hoop dat hij het erin houdt.

Uiteraard verliep de reis goed.
 Nou ja niet helemaal zoals ik het zou wensen, maar toch ben ik weer veilig thuis aangekomen.

Wel wat flesjes ketjap manis armer helaas.
 Het voordeel van Maleisie is dat je er ook veel Indonesische producten kunt kopen. Dus wat ingeslagen ook voor anderen uiteraard. Helaas lukt dat niet helemaal , wanneer je slechts handbaggage bij je hebt, wat in ons geval was.
Van mijn koffertje bleef de security af.[ Dus mijn ketjap en sambal waren veilig].  Maar Mar zijn koffer moest open. Hij had namelijk ook wat gewichten mee genomen om in een verloren uurtje wat te kunnen oefenen.
Daar was de security man niet zo happy mee. Of beter gezegd...hij wel happy en wij niet. Enfin zijn baas erbij geroepen...en ja hoor ze mochten weer terug in de koffer, alleen de ketjap niet.
Een hele goeie security man natuurlijk, en regels zijn regels. Maar hij kan als bijbaan nu zelf een tokootje beginnen.

Zo langzamerhand weet iedereen dat ik niet van vliegen houd.Vooral niet met turbulentie.
Wat een vlucht !!
Zelfs mijn rustgevende tabletten vlogen van stress door de lucht .
Ik was blij op een gegeven moment dat de landing ingezet ging worden in Bangkok, en zelfs bij 6 kilometer hoogte heb ik het gevoel dat alles goed komt, en word ik rustig,  ook al had ik graag de knuppel over willen nemen. Ik rijd/vlieg graag mee namelijk.

Wat een welkom weer thuis.
De vogels, de hagedis/salamander allemaal blij om ons weer te zien denk ik.


Zelfs een huurder erweer bij.


Druk is hij bezig om zijn hangende nest te renoveren. Ieder jaar komt hij terug nu, om de boel op te knappen voordat zijn vrouw eraan komt.[ Links onder zie je zijn nest hangen].



De enige huurder die ik er gillend uitgegooid heb is de tokkae. De pitbull onder de hagedissen.
Hij zat op onze slaapkamer, en dacht blijkbaar, dat hij lekker tussen ons in kon liggen.
[ De foto die ik erbij doe is niet van mij. Mijn paniek was te groot om er een duidelijk beeld van te krijgen].




Ik heb een heilig respect voor alle dieren dat wel. Maar onder de hagedis familie vind ik de tokkae een doodeng beest om te zien.
Dus niet binnen en zeker niet op mijn slaapkamer alsjeblieft.

Na alle emoties, was het tijd voor mij om bij te komen met een flinke borrel en nog even nagenieten van al datgeen wat mij overkomen was....


"Morgen is er weer een dag, om in het gareel te komen".








22 juni 2015

Mijn Hoofd.

Het is alweer een aantal maanden geleden dat ik geschreven heb op mijn blog.
[ Maar goed dat ik hiermee niet mijn geld heb hoeven te verdienen, want ik was dan al lang ontslagen. Dat weet ik zeker] .
Wat schrijvers ook weleens zeggen nadat ze een boek hebben geproduceerd en lange tijd daarna niet, is dat hun hoofd leeg is en er totaal geen inspriratie is .
Nou zoiets had ik ook, en eigenlijk nog wel een beetje.
Toch wil ik vooral mijn trouwe, voor mij onbekende lezers niet in het ongewisse laten.

Het jaar 2015 heeft mij veel gebracht.
Veel goede en blije zaken, maar ook onzekere en intens verdrietige momenten.
Mensen die mij dierbaar zijn... die te horen hebben gekregen dat ze een ernstige [dodelijke] ziekte hebben , dierbaren die dit niet hebben kunnen overwinnen....en het immense verdriet om het overlijden van 1 van onze kleinkinderen.
Het gaat dan niet " in je kouwe kleren zitten".
Het is een ingrijpende tijd geweest en nog.

Doch zoals in alles, gaat de tijd verder en moet men de draad weer oppakken.

Er staat van alles te gebeuren in de nabije toekomst en momenteel om ons heen.

Verhuizingen:

Als alles volgens plan gaat, zal ook onze oudste zoon uit Nederland gaan verhuizen met zijn gezin. Hij heeft een baan aangenomen in Beijing.
Als moeder die het leven kent van trekken, vind ik het fantastisch. Er is niets mis mee, om honkvast te willen zijn. Maar Mar en ik hebben dat nu eenmaal niet in onze genen.
Ik persoonlijk heb het, [ook als kind terugkijkend, nieuwe scholen, nieuwe vriendjes] , als een verrijking gezien van mijn leven om te wonen in andere culturen. Inventief te moeten zijn soms met tranen in de ogen hoor. Er gewoon voor gaan. Soms met handen en voeten iets duidelijk maken. Maar toch in mijn beleving geen benauwend bestaan van het honkvaste bekende. Een avondtuur ! Zo zie ik het leven nu eenmaal.
Ik weet dat velen nu, die dit lezen er anders over denken. Dat is prima. Hun recht, zoals het mijn recht is om deze mening te hebben.

Onze middelste zoon met zijn gezin, zijn ook alweer rond aan het kijken om komend jaar te vertrekken.
Na toch wel fantastische jaren in Cairo, komt de onrust in het bloed om nieuwe uitdagingen in een ander land aan te willen gaan.
Cyprus, Botswana, Indonesie, India, Thailand, Oman........wie zal het zeggen !?!.....Ik kan het alleen maar toejuichen. Vooral ook mijn kleinkinderen. Bij deze drie jonge mensen zie ik al hoe zij totaal andere indrukken hebben en dat weten te uiten. Hoe ruim zij denken en relativeren hoe het leven in elkaar zit. Ik zou bijna zeggen, hoe bevoorrecht ze zijn.

Onze jongste zoon met zijn gezin overweegt nog, voor de rust, een paar jaar in KualaLumpur te blijven.
Nog genoeg uitdagingen aan te gaan daar en bijkomen van al dat wat op hun pad is gekomen.

Dan wij ? Nee wij hoeven niet weg. Wonen hier heerlijk. Uitdagingen genoeg. Maar dan ineens staat er een makelaar op de stoep of wij ons huis willen verkopen. Mar en ik zijn flexibel...als de prijs maar goed is.
Wat dan ???....Blijven wij hier? Gaan wij weer bouwen? Of trekken wij verder?

De vogels om ons heen zeggen, " wij niet, we zijn net weer een nieuwe woning in getrokken"!
De ene in de buitendouche en de ander zou graag op Mar's kantoor willen wonen.Deze tikt iedere dag aan het raam  om binnen gelaten te worden.


Alleen de duiven hebben aan gegeven dat ze niet willen verhuizen. Die vinden het prima zo, of ik het leuk vind of niet.
Ik probeer hen op andere gedachten te brengen, nieuwe uitdagingen aan te gaan. Een ander dak of nis te laten betrekken.
Ze willen niet....en bekijken mij dagelijks met argus ogen welk plan ik nu naar voren breng om te voorkomen dat ze de boel onder scheiten..... :(

'Tja allemaal zaken die dit lege hoofd van mij toch wel vullen. Hoe banaal sommige dingen ook zijn.








24 maart 2015

Bekend dus op reis.

Bij de meesten is het bekend dat wij weer trotse grootouders zijn geworden van de tweeling Ted en Guus.
Ellen en Robert mogen zich nu ook scharen onder de algemene titel " ouders". Zoals velen ook weten, zijn de jongens te vroeg geboren en zullen nog lange tijd de couveuse als hun plek moeten zien, maar het gaat goed met hen. Met Ellen en Robert gaat het ook steeds beter alhoewel zij - heel begrijpelijk - het kramen heel anders hadden voorgesteld.
Enfin voor mij was de veel te vroege geboorte alle reden om richting KualaLumpur te gaan.
Fluitje van een cent al dat vliegen wat je in je eentje doet de laatste jaren, zou je zeggen.
Toch gieren weer iedere keer de zenuwen door mijn keel.
Ik heb niet meer de gewoonte om al een week voor mijn vertrek mijn koffer open te hebben liggen. Inmiddels ben ik er wel achter dat in andere landen de nodige zaken ook te koop zijn. Dus vergeet ik iets, dan is het jammer, maar er is altijd een winkel ergens om de hoek.
Doch ik haat het om gewoon op tijd te komen. Ik kom liever veel te vroeg op een vliegveld aan, om dan op mijn gemak te gaan wachten totdat ik in kan checken.
Allerlei scenario's als files, lekke banden van de taxi, noem maar op flitsen dagen ervoor door mijn hoofd, en dat alleen al maakt reizen voor mij vermoeiend.
Ik zou geen Nicolette heten als ik zelfs na het inchecken me niet ergens druk om ga maken.
Het vliegtuig heeft vertraging. Maar als hij een keer aankomt bij welke terminal dan ? Doordat een behulpzame Thai overal " ja" opzegt, heb ik er ook geen vertrouwen in. Dus stort ik mij gewoon neder midden in de hal . Ik ga echt op zo'n moment niet in de lounge zitten achter een versnapering als ik niet weet hoeveel kilometer ik moet lopen naar de ooit eens aangekondigde terminal.

Inmiddels weer thuis......zo ervaren leek ik in Maleisie doordat ik bij het treinstation al inchekte en met boardingpass de trein nam en ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,bij het goede vliegveld uitstapte .
Ik hoefde slechts door immigratie. Zag diverse mensen in een glazencabine gaan staan, hun paspoort lieten scannen en aan de andere kant weer uitstapten toen de deur open ging.
"Dat kan ik ook...Ik ga de hele weg" dacht ik....Deur klapt dicht, maar ondertussen komt een dame van de immigratie al aanlopen....
Mijn paspoort wordt niet geaccepteerd, geen deur die voor mij opengaat !!!!!!
Bleek het alleen voor de eigen (maleisische) nationaliteit te zijn.
Alsnog in de rij voor het loket, nadat de deur handmatig werd geopend.
Door dit alles , nooit gedacht aan de bos sleutels in mijn broekzak. Dus ook nog even gefouillerd worden.
Ach dacht ik ..zo houd ik mensen gewoon aan het werk....anders hebben ze misschien niets te doen.

Door al die toestanden was ik pas minder dan twee uur voordat boarding begon bij de gate.............. ppppppfffffffftttttttttttttt

Uiteindleijk toch weer thuis in HuaHin aangekomen en met blijdschap terugkijkend op een fantastische paar dagen bij Ellen en Robert. Ellen haar moeder is nu bij hun en zal hun deze week verder helpen,,,..





01 maart 2015

Massage

Wat ook naast zovele dingen zalig is in dit land, zijn de massages.
Wanneer ik mezelf de tijd gun, schuif ik ergens naar binnen voor een been /nek en rug massage of een lichaamsmassage. De mensen hier hebben het gewoon in hun vingers.
Ik heb er verstand van , dus ik kan het weten.
Ik vind voor hooguit 8-10 euro dat ik dat vaak verdiend heb.
Dat het tegenwoordig zoveel kost heeft te maken met de sterke Baht ten opzichte van de zwakke Euro.
Dus zelfs een massage is aardig in prijs gestegen.
Onlangs heb ik twee keer een nek massage GRATIS gekregen..
De eerste overviel mij en de tweede eiste ik gewoon op !
Mar en ik zaten in ons vertrouwde barretje ergens in Bangkok. Het was ons al opgevallen dat de bar over gegaan was in andere handen.We hadden zoiets van teveel herrie is er nu en teveel schreeuwerige dames die iets anders op het oog hebben. Dus ons idee was, als dit zo door gaat moeten we uitkijken naar iets anders.
Komt er ineens zo'n juffie bij mij zitten, begint een gesprek, en grijpt tegelijkertijd naar mijn nek.
" Ik zal even die knopen weg masseren " zei ze.
Ik ben redelijk gewend dat ze mannen graag bespringen , maar ik had toch echt een jurk aan.
De adem stokte in mijn keel.Ik wist niet hoe snel ik die handen van mijn lijf af af moest slaan.
Dus geen twijfel mogelijk nu...een andere bar voor de afzakkertjes zal het moeten gaan worden.

"Yeahhizzz" zei hij.
"Yeahhhhhiessss, everything back", zei hij wederom.
" Madam I say you...Yeahiesssszzzz, I put everything back same...same......"
De 3 antwoorden op mijn vraag die ik 3 keer stelde en 3 keer benadrukte.
" U zorgt er wel voor dat al mijn apps, foto's, telefoon nummers er weer opstaan he "?
Ik zat nu in de Samsung winkel, want mijn mobiel ging kuren vertonen.
Nu heb ik dit ding slechts een paar maanden. Heb het "geswipe" en het uitzetten van het 1 en ander nog niet helemaal onder de knie, en nu al kuren vertonen ???????
Die goeierd zag het gelijk, er zat geen memory card in. 'tja en dan houdt het op een gegeven moment gewoon op.
30 minuten wachten en ik weer terug.
Bij die goeierd ook maar gelijk zo'n bluetooth gevalletje gekocht voor in mijn oor zodat ik zelfs op de scooter " handsfree" kan bellen als het moest.
"Wilt u even afrekenen".
"Laat ik eerst maar eens alles even controleren".
Nou " yeahhhizz" was dus "NO " in mijn geval.
Op de foto's en telefoon nummers na echt alles eraf.
Naaahda...niks...blanco.
"Madam you have to download, I cannot do".
" I cannot do?  I ask you and you say yes"!
Hij er maar doorheen praten dus op een gegeven moment zei ik,
" Sshhh...you close now your mouth and listen. If a Farang [buitenlander] asks you if you can do something and you cannot do it .....you say NO and not Yes"!
[Dat is echt nog iets waar ik na 6 jaar nog niet aan kan wennen dat Aziaten eigenlijk overal "yes" opzeggen en "no" bedoelen.]
Ik was zo beheerst boos en blijkbaar heeft dat indruk gemaakt. Twee uur is hij bezig geweest om alles, echt alles erweer op te zetten.
Na een diepeverontschuldigende buiging , greep hij naar mijn linker nek en schouderspieren. De beheerste boosheid ging hij even weg masseren. Nadat ik ook de rechter kant had laten masseren zei ik dat ik nu weer tevreden was.








19 januari 2015

' Tja......

'Tja en dan is het ineens allemaal weer voorbij.

Sinds ruim een week zijn Mar en ik weer samen.
Met plezier kijken wij terug op een fantastische tijd met onze kinderen en kleinkinderen.
De kleintjes zijn in iedergeval,
dikke maatjes geworden.

Veel is er ondernomen. De mannen op Grant en Neil na zijn een aantal dagen weggeweest. Het leek wel een schoolreisje.In een "wildlife park" ergens  zijn ze neergestreken, Het is een sportief gebeuren geworden , mits er maar tijd overbleef voor het klaverjassen. Wie het meest "wild" [de dieren daar of deze vier heren], zijn geweest in het park weet ik niet. Ze kwamen in iedergeval uitgelaten weer thuis.
Oud en Nieuw werd gevierd met ouderwetse spelletjes aan de grote tafel voorzien van heerlijke oliebollen gebakken door Grant,ons oudste kleinzoon.
Jammer genoeg moest Gertjan en Co. al vertrekken daar zijn werk in Cairo de Zondag alweer op hem wachtte en de kinderen ook weer naar school moesten.

Uiteraard tussen al het zwemmen, kleien, frobelen,en spelen door, werd er veel gescooterd heen en weer om boodschappen te doen, of de omgeving te verkennen en te winkelen. Maar uiteraard werd er eerst, [ iets wat de meeste vrouwen doen ] in de spiegel gekeken of het ermee door kon.



De ene zit al gereed op de scooter en de ander denkt "nog ff wachten want ik ben nog bezig."







                                                           
Er waren van die momenten dat opa Thailand weer een kind van 65 jaar was. Met buien was hij te vinden in het kleuterbad.

Oma Thailand hield het bij zo af en toe een verhaaltje tussen de bedrijven door.

Eerste Kerstdag was echt iedereen hier neergestreken. Het hele gezin bij elkaar bij ons thuis uit drie hoeken van deze aardbol.
Tussen het aankomen van het eerste gezin en weer vertrek van een ander gezin zijn wij bijna twee weken  compleet geweest als gezin Van Der Marel.. Uniek vonden wij als ouders/grootouders om dit te hebben.


Een derde kerstboom op het terras, die grif versierd werd door een telg. Ik mocht absoluut niet meehelpen, dus het bovenste gedeelte hadden we net zo goed in de doos kunnen laten zitten. In iedergeval een mooie, bonte boom met allerlei prullaria vanuit de tijd dat onze kinderen klein waren en heel veel glitter slingers.


...en hier het wachten totdat iedereen zich zou aanmelden. Alles in gereedheid gebracht. Het feest kon beginnen.

 Dit was een terugblik op de maand December 2014.
'Tja en nu inmiddels zijn wij beland in Januari 2015 en is alles weer voorbij, waar ik en ik neem aan iedereen van ons gezin naar uit heeft gekeken.
Was dit het dan ?
Nee natuurlijk niet. Er is altijd weer wat om naar uit te kijken.
2015 brengt ons weer veel goeds.
Robert en Ellen worden ook ouders dit jaar.  Dus wij automatisch weer grootouders en waarachtig een tweeling is op komst ja.
Nog even en wij moeten gaan aanbouwen !
:-)