25 mei 2013

Weer.


...Daar wil ik mee beginnen!

Ik ben welliswaar hier alweer af en aan 2 weken en heb nog een week te gaan.
In die 2 weken heb ik een paar uurtjes zon gekend en wanneer ik vandaag mee tel, 3 dagen saai droog ,wisselvallig weer.
Het is in mij beleving "nat, guur, winderig en koud."

"Oma Diehard " ben ik voor Lisa. [ Het oma Thailand lukt nog niet helemaal.]
Hele verhalen en als ik even niet goed oplet word ik toch wel duidelijk "oma Diehard " toe geroepen
 zodat ik weer bij de les ben.

Het is  uiteraard  genieten. De kleintjes die totaal niet eenkennig zijn wanneer ze mij weer zien. Alleen blij [vooral Lisa] dat ik toch weer benen heb. Iets wat zij normaliter niet op de skype ziet. Van top tot teen word ik opgenomen en helemaal tevreden lopen we hand in hand verder.

Evi is 1 jaar geworden. Iets wat natuurlijk gevierd moet worden, waar ik bij wilde zijn. Groot feest uiteraard. Nog het moment dat het papier en de doos mooier is dan het cadeau zelf.

Zolang ik maar gevoerde laarzen aan heb, geleende trui en sjaal, doorsta ik weer alles. Mijn boodschappen lijstje is al aardig afgewerkt.
Zelfs in Belgie waar ik bij Gea [en Ruud] logeerde heb ik het nodige in kunnen slaan.
Alleen het bord gevuld met stoppelbaard friet is niet op gegaan. Iets zo typisch Belgisch blijkbaar, dat ik toch ook wilde proberen. De groente en vlees eronder heb ik uiteraard keurig op gegeten.






Nog 1 week en ik ga weer naar huis.
Maar mocht ik weer in deze tijd naar Nederland komen, zal ik toch wat meer winterkleding mee moeten nemen.
Daarin heb ik me goed vergist. Wel veel kleding uiteraard bij me met mouwtjes etc. Maar nooit gedacht dat er nu nog vorst aan de grond zou komen een nacht en de gure natte kou overdag wanneer ik naar buiten wilde.

12 mei 2013

Primair.

Primair ben ik in Cairo voor de kinderen en kleinkinderen. Heerlijk om hen weer te zien en een deel van hun gezin te zijn.Zij hebben het hier ontzettend naar hun zin en naast het dagelijkse leven wat wij allemaal toch wel leiden, geniet ik als moeder/oma volop.
Zij wonen nu in een gewone wijk in Cairo. Een wijk waar iedereen die er iets te zoeken heeft kan komen..
Dus momenteel kom ik af en toe ogen tekort .Vanaf het dakterras aanschouw ik graag alles wat er zich beneden afspeelt.
 

Vijf keer per dag rammelt een kar , getrokken door een ezel door de straat.Deze is om aan te geven dat mocht je een lege gas fles hebben, hij een volle heeft.
Komt er een kar langs met een hoop geroep is het de sinasappel of watermeloenen man.


 Een dagje "shoppen" op de stoffen markt, via de gamma-achtige winkel.
Echt schitterend om daar te lopen en een deel te zijn van de mensen.Geen wit neus te bekennen.Dus wij hadden veel bijkijks, Mensen uitermate voorkomend en vriendelijk.
Allerlei stoffen te krijgen voor het maken van een feestjurk of tent, en alles wat er tussen zit.Mocht je iets op dat moment willen laten maken...geen probleem, kom maar over een uurtje/paar uurtjes terug.
Is het een bungalow tent met 4 ramen kan het ook. Het wordt in de smalle steegjes rustig even opgebouwd om te kijken of de naden recht zijn en de ramen niet scheef.


Een half uur is het rijden van het huis naar de stoffen markt  en als ik me ogen niet even dicht heb, mijn adem niet in de keel stokt...ik de lus los kan laten waar ik in hang...Dus niet sta te trillen als een rietje....heb ik hier een foto van  " the City of the dead." [Stad van de doden.]
Een begraafplaats waar men tussen de graven woont.Mensen die [financieel] onderaan de ladder staan. Doch alles netjes en met respect bijhouden. Huizen /winkeltjes gebouwd tussen de graven.Buiten kunnen zitten.Een stukje grond in plaats van 12 hoog op een flat wonen. Waarom niet?

Qua deelnemen in het  verkeer is Thailand een makkie vergeleken met hier.Al toeterend vliegen ze van de ene baan naar de andere baan 4 of 5  banen verder. Dan ineens weer een kar met ezel ontwijken. Mensen lopen ook rustig op de rijksweg of gaan in de middenberm een kraampje opzetten om fruit en uien te verkopen. Bussen die stoppen om mensen in te laten stappen op baan 3...onvoorstelbaar !
Gertjan zei al..." nog even mam en je komt thuis met een  six-pack, wegens het continu aanspannen van de buikspieren, terwijl je van links naar rechts schommelt. Een half uur in een taxi staat gelijk aan een uur op de sportschool."
Er telt maar 1 regel in het verkeer.....doet de chauffeur zijn raam omlaag met 80 km/uur en steekt hij zijn arm strak naar buiten samen met z'n bovenlijf zo'n beetje.....stopt iedereen  achter hem om hem erdoor te laten.
Een gouden regel die ik altijd zou toe passen mocht ik zelf een auto willen besturen !
Nee laat mij maar met m'n tasje achterin zitten en in de file strak voor me uit kijken terwijl ik de auto deuren nonchelant opslot gooi. Geblindeerde ramen kent men hier niet. Tot m'n neusharen ben ik aangekleed en ingepakt, maar dat schijnt al die glimlachende arabieren niet te deren . Doch zover wat ik al eerder zei, uitermate voorkomend en vriendelijk.Niet alle vrouwen zijn gesluierd of dragen hoofddoeken, maar ik denk dat het komt omdat mijn haar niet zwart is en het als een licht baken opvalt.
Niemand die mij aanraakt. Niemand die vervelend doet. Men komt eerder met een stoel aanrennen als ik even moet blijven staan.

De vorige keer was ik hier met Mar in December. [Voor het eerst.] Toen heb ik de toeristen dingetjes gedaan zoals de pyramide en de toeristen " sook." [markt.]
Deze heb ik nu echt links laten liggen en me gestort met hulp van Ineke op " shoppen/snuffelen" in Cairo waar de toerist niet komt. Dus niet in de verwesterde winkel centra.
Ik zou zo hier best even kunnen wonen ondanks al het zand en stof  in mijn holle kies.
Wat een heerlijk leven is dit toch...als je het wil zien .
Fantastisch avontuur !

03 mei 2013

April/Mei.

Terwijl ik aan dit bericht begin...begint het al aardig af te koelen. Het is momenteel slechts 33.5 graden celcius.
Mij hoor je niet klagen of zuchten, mits ik maar een bries voel en schaduw heb. Maar ik wil toegeven, zo gauw je in beweging bent, dan gutst het zweet uit ieder porie.
Het is heet ! Ik vind het niet benauwd ! Dat komt later wanneer het regen seizoen in alle hevigheid los barst.
De Thai loopt zuchtend rond. De hitte geeft ieder jaar weer genoeg gesprek stof.
Wij Westerlingen kleden ons luchtig. De Thai pakt zich helemaal in . Sokken, lange broek, jack en handschoenen.
Dat geeft meer gesprekstof.
Ja en dan heb je die Westerse enkeling die in het openbaar half bloot rond loopt.... dat geeft echt een hoop gesprekstof.
Dat vindt de Thai eigenlijk  " not done."
Verkoeling in het [zwem] water heeft ook weinig zin na weken warm weer. Zelfs de vissen in de vijver genieten van de ijsblokken die ik er af en toe even bij gooi.

Afgelopen Dinsdag hebben wij en velen met ons volop genoten van de " kroningsdag." De Nederlandse vereniging in HuaHin had het TOP voor elkaar. Een groot scherm en beamer...en we hebben het rechtstreeks kunnen volgen.
Een heerlijk buffet, oranje cake en uiteraard oranje bitter. De nodige kleine hapjes...maar vooral de samenhorigheid maakte het een sukses.

Net na Songkran, voelde ik mij niet zo goed. ...en ja hoor er was een niersteen gaan dwars liggen.Ik heb het 5 dagen aan gekeken.Veel water gedronken, gerold over de tegel vloer zo af en toe..maar toen de knoop door gehakt.
Afspraken gemaakt en 2 weken geleden alweer, is de steen verwijderd. Ik ben weer opgeknapt op een oprisping na .

Ik ben me nu gereed aan het maken voor mijn vetrek. 2 koffers liggen op bed in de logeerkamer. Al ingepakt, maar open gelaten want er zal nog wel 4 keer over gepakt moeten worden.De weeg schaal staat in de houding want op de gram wil ik 23 kilo per koffer meenemen.
De laatste spullen van Ineke/Gertjan en kinderen hoop ik nu allemaal mee te kunnen nemen.
Je snapt het al ...eerst naar Cairo 10 dagen en dan door naar Nederland. Ineke en Gertjan zijn verhuisd. Dus voor mij alle rede om hun nieuwe stek te bewonderen en nog belangrijker , iedereen weer even te zien.

Evi, de jongste wordt alweer 1 jaar. Dat feest wil ik meemaken in Amstelveen.
Hopelijk ook mogelijk om van alles te ondernemen met de kleintjes wat in December niet mogelijk was door griep/verkoudheden .
Hier de oudste, Susanne en jongste Evi,  kleinkinderen Van Der Marel samen.

Ik verheug mij er op. Kiezen even op elkaar wegens het vliegen waar ik nog steeds niet van houd, maar als ik dat niet doe, kom ik nergens, denk ik maar.

Het zijn even een paar zakelijke mededelingen [ lijkt het ] deze keer. Ik houd jullie op de hoogte.