Inmiddels ben ik weer bijna 2 weken thuis, vanuit Dubai.
Het was een feest om er te zijn, en dat feest begon uiteraard hier al op de airport bus in Huahin......tja met de stoelendans ☺.
Mijn stoel was nummer 4. Maar door alle stress voor het gaan vliegen ging ik blijkbaar zonder het te weten, in stoel 5 zitten. Geen probleem want iedereen schoof gewoon her en der een stoel op. Doch voor de Thaai die de bus runde, was dit deze keer, geen " mail pen rai " . ( geeft niet).
Iedereen weer van de plek, en iedereen weer op zijn eigen plek. De stoel nummers zijn niet voor niets aangewezen.
Mar die mij uitzwaaide, dacht al bij zichzelf in welk land ik in gunstnaam aan zou komen als het hier al mis ging. 😂😂
Om toch niet helemaal afhankelijk te worden van mijn kalmeringspillen, was ik een avond voor vertrek afgereisd . Een hotel geboekt dichtbij het vliegveld. Het gaf een rustig gevoel. Het hotel busje stond keurig te wachten en ik werd meegenomen. Compleet in mijn sas totdat wij een donker steegje in reden. Even bekroop mij een unheimisch gevoel waar dit " keurige" dametje terecht zou komen !
Toch bij het hotel ,gelukkig. Hoofdzakelijk een backpackers onderkomen, dat wel.
Dit zijn van die momenten dat je met je neus op de feiten wordt gedrukt dat je bij een andere leeftijds categorie hoort.
Maar toch trek ik mij er in de regel weinig van aan, en voordat ik het wist zat ik met een Chinees echtpaar op Skype te kletsen met mijn 3 woorden Chinese kennis van de taal .
Hun zoon zat namelijk naast mij en was voor het eerst alleen opstap......door oa Thailand.
Het ijs was blijkbaar gebroken, want voordat ik het wist zat een Australische knul, zijn ervaringen te vertellen en vroeg een meisje uit Frankrijk of ik wist waar de winkels waren.
Vrolijke boel, goed hotel,en een heerlijke keuken.
Dubai is in de laatste 39 jaar behoorlijk veranderd. Waar toen nog 3 schuurtjes stonden,1 auto en 600 kamelen in een grote grijze zandbak . ...kom je nu in een futuristische stad in mijn beleving. Schitterende architectonische gebouwen, waar een compleet 10 baans wegennet zich op verschillende hoogtes er doorheen krioelt.
( Geen kameel te bekennen trouwens op deze wegen).
Dubai. .." the hub " van het Midden Oosten.
Uiteraard hoef ik niet te vertellen hoe ik genoten heb van het samen zijn met kinderen en kleinkind.
Er waren van die momenten dat ik even in de kokende hitte buiten zat. Dit samen met een stuk of wat Arabieren,plus een zeer zwarte meneer uit Mali...die net als ik nog altijd verslaafd zijn aan de sigaret.
Deze meneer legde zijn visitekaartje neer. Hij was iemand in de onroerendgoed bussiness en wilde graag zaken met mij doen. Hij deed graag zaken met oudere vrouwen, zei hij. Ik heb mijn antwoord maar in het midden gelaten,doch dacht wel
" met jou geen polonaise en beslist geen stoelendans".
De terugvlucht was bijna een eitje. Men verwees mij naar een verdieping om het vliegtuig in te gaan...helaas was het een loze arm die afgesloten was. Gelukkig,daar alles van glas was, zag men mij rond tobben en werd de reddingsploeg in beweging gebracht om mij naar de goede verdieping te loodsen.
Eenmaal in mijn goede stoel, ben ik maar eerst aan de champagne gegaan.
De deuren konden nu dicht en ik was oh zo blij om de nodige uren later, mij, weer op bekende grond, te kunnen begeven.
Het was een feest om er te zijn, en dat feest begon uiteraard hier al op de airport bus in Huahin......tja met de stoelendans ☺.
Mijn stoel was nummer 4. Maar door alle stress voor het gaan vliegen ging ik blijkbaar zonder het te weten, in stoel 5 zitten. Geen probleem want iedereen schoof gewoon her en der een stoel op. Doch voor de Thaai die de bus runde, was dit deze keer, geen " mail pen rai " . ( geeft niet).
Iedereen weer van de plek, en iedereen weer op zijn eigen plek. De stoel nummers zijn niet voor niets aangewezen.
Mar die mij uitzwaaide, dacht al bij zichzelf in welk land ik in gunstnaam aan zou komen als het hier al mis ging. 😂😂
Om toch niet helemaal afhankelijk te worden van mijn kalmeringspillen, was ik een avond voor vertrek afgereisd . Een hotel geboekt dichtbij het vliegveld. Het gaf een rustig gevoel. Het hotel busje stond keurig te wachten en ik werd meegenomen. Compleet in mijn sas totdat wij een donker steegje in reden. Even bekroop mij een unheimisch gevoel waar dit " keurige" dametje terecht zou komen !
Toch bij het hotel ,gelukkig. Hoofdzakelijk een backpackers onderkomen, dat wel.
Dit zijn van die momenten dat je met je neus op de feiten wordt gedrukt dat je bij een andere leeftijds categorie hoort.
Maar toch trek ik mij er in de regel weinig van aan, en voordat ik het wist zat ik met een Chinees echtpaar op Skype te kletsen met mijn 3 woorden Chinese kennis van de taal .
Hun zoon zat namelijk naast mij en was voor het eerst alleen opstap......door oa Thailand.
Het ijs was blijkbaar gebroken, want voordat ik het wist zat een Australische knul, zijn ervaringen te vertellen en vroeg een meisje uit Frankrijk of ik wist waar de winkels waren.
Vrolijke boel, goed hotel,en een heerlijke keuken.
Dubai is in de laatste 39 jaar behoorlijk veranderd. Waar toen nog 3 schuurtjes stonden,1 auto en 600 kamelen in een grote grijze zandbak . ...kom je nu in een futuristische stad in mijn beleving. Schitterende architectonische gebouwen, waar een compleet 10 baans wegennet zich op verschillende hoogtes er doorheen krioelt.
( Geen kameel te bekennen trouwens op deze wegen).
Dubai. .." the hub " van het Midden Oosten.
Uiteraard hoef ik niet te vertellen hoe ik genoten heb van het samen zijn met kinderen en kleinkind.
Er waren van die momenten dat ik even in de kokende hitte buiten zat. Dit samen met een stuk of wat Arabieren,plus een zeer zwarte meneer uit Mali...die net als ik nog altijd verslaafd zijn aan de sigaret.
Deze meneer legde zijn visitekaartje neer. Hij was iemand in de onroerendgoed bussiness en wilde graag zaken met mij doen. Hij deed graag zaken met oudere vrouwen, zei hij. Ik heb mijn antwoord maar in het midden gelaten,doch dacht wel
" met jou geen polonaise en beslist geen stoelendans".
De terugvlucht was bijna een eitje. Men verwees mij naar een verdieping om het vliegtuig in te gaan...helaas was het een loze arm die afgesloten was. Gelukkig,daar alles van glas was, zag men mij rond tobben en werd de reddingsploeg in beweging gebracht om mij naar de goede verdieping te loodsen.
Eenmaal in mijn goede stoel, ben ik maar eerst aan de champagne gegaan.
De deuren konden nu dicht en ik was oh zo blij om de nodige uren later, mij, weer op bekende grond, te kunnen begeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten